Kontakt
Polityka prywatności

Nerwica, zaburzenia lękowe i ataki paniki

Leczenie nerwicy bez leków, zaburzenia lękowe i ataki paniki.

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
- Terapia poznawczo-behawioralna
- Terapia poznawczo-behawioralna a Mindfulness
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
- Terapia poznawczo-behawioralna
- Terapia poznawczo-behawioralna a Mindfulness
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki
Kontakt
Polityka prywatności

Najnowsze wpisy

Lęk przed menopauzą
W emocjonalnej kapsule
Szum
Antykruchość
Wyjść z nerwicy bez leków

Zaobserwuj mnie

Przeczytaj koniecznie

Bajki terapeutyczne dla dorosłych

Najnowsze komentarze

Ewa o W emocjonalnej kapsule
Beata o W emocjonalnej kapsule
Ewa o W emocjonalnej kapsule
Beata o W emocjonalnej kapsule
Ewa o Rozluźnij czoło

my i oni

Chorzy kontra zdrowi

modele matek

Relacja matka-dziecko

Instagram

ile_mnie_to_ja

Instagram post 2197121741812497310_5613139802

Przez większość życia uważałam swojego ojca za hipochondryka i lekomana. Teraz wiem, że był po prostu wrażliwym człowiekiem, beznadziejnie uwikłanym w okoliczności, jakich na pewno nie chciał: począwszy od żony, skończywszy na pracy zawodowej. Poczucie odpowiedzialności związane z moimi nieplanowanymi narodzinami zniszczyło życie jego, mojej mamy i moje, a przy okazji wywołało u taty choroby, które usiłował leczyć. Rykoszetem oberwali także dziadkowie i mój brat. Czy w takim razie można twierdzić, że to MOJA wina? Oczywiście, że nie, aczkolwiek przez te wszystkie lata, kiedy mieszkałam z rodzicami, mama często to powtarzała, a ja czasami w to trochę wierzyłam. … Ona też nie była szczęśliwa. Niosła traumę spragnionej miłości sieroty i szukała jej u osób, które nie potrafiły jej tego okazać. Mama bowiem żądała uczucia gorącego, z tą całą otoczką uwielbienia, nieustannego, werbalnego potwierdzania, całowania, ściskania i tych wszystkich rzeczy, które wielu osobom są nie tylko obce, ale wręcz zbyt nachalne. Bo oni swoją miłość pokazują nie słowem, ale codzienną troską, ugotowanym obiadem, termoforem mającym ogrzać zimne łóżko czy wspólną wycieczką rowerową. To starcie ognia z pozornym chłodem wywoływało nieustanne pożary, które próbowano gasić alkoholem. Alkohol w takich przypadkach nie jest jednak wskazany. Potem zaczęły się leki na „nerwicę”. Po nich był spokój. Lubiłam ten czas, bo w domu wtedy było cicho. Rodzice spali, a my byliśmy wolni. Nie czuliśmy tej nieustannej kontroli. Nie oznacza to, że robiliśmy, co chcieliśmy, tylko po prostu nikt nie miał o nic pretensji, nikt się nie kłócił. I to było piękne. Ale do dziś mam skojarzenie: psychotropy- kamienny sen. Teraz wiem, że jest BŁĘDNE, ale kiedy rozpoznałam swoją chorobę, jednej rzeczy byłam pewna: muszę zachować kontrolę. A nie wiedziałam, co stanie się ze mną, jak zacznę je brać. Może też będę spać po kilka godzin w ciągu dnia. I co wtedy z dziećmi? To właśnie był jeden z powodów, dlaczego nie brałam leków. A jaki był drugi? (cdn)

Instagram post 2193735385660914187_5613139802

Jestem poruszona!!! Przeczytałam właśnie swoją historię! Opowiedział ją ktoś, kto mnie w ogóle nie zna! Najbardziej nieprawdopodobne jest to, że znalazłam ją w książce, która miała być o czymś innym. Jak również to, że do inmedio weszłam w konkretnym celu: chciałam kupić gazetę z wykrojami płaszczy, o której mi powiedziała bratowa. Za niczym innym się nie rozglądałam! A tym bardziej nie szukałam żadnych książek, których tam zresztą zbyt wiele nie ma. To ona mnie znalazła! Może mam w końcu brakujący element? Może teraz układanka będzie cała? 🤔 Muszę to wszystko jeszcze raz przemyśleć, bo moja konstrukcja się zachwiała. Wygląda na to, że zapomniałam o czymś. A raczej nie wiedziałam, że to też może być ważne. 🤔 No i pytanie najważniejsze: CO ja teraz z tą wiedzą ZROBIĘ? 😳☹️ ... Ten fragment pochodzi z książki "12 życiowych zasad", którą Wam wczoraj pokazałam. Nie wiem, co mam o tym myśleć. Nie wierzę w takie przypadki. Po prostu nie są możliwe. ...
.
.
.
#przypadek #cytat #los #życie #czytam #książka #nerwica #depresja #zaburzenialękowe #agorafobia #kobiety #kobieta #choroba #zdrowiepsychiczne #panika #atakipaniki #historia #strach #umysł #mózg #niemożliwe #magia #czary

Instagram post 2192861650078713464_5613139802

Zwracacie uwagę na znaki od losu? 🤔 Ja jestem na nie wręcz wyczulona, chociaż nie zawsze za nimi podążam, pomimo że wydają się w niektórych przypadkach wręcz popychać mnie do tego, by jedno z moich skrytych marzeń się spełniło. 😉 Ale dzisiaj napiszę o innym znaku. Kilka dni temu rozmawiałam z Sebastianem @pokochac_siebie_ o książkach V.E.Frankla. A we wtorek, nie w księgarni, a w saloniku prasowym, wpadła mi w oko książka J.B. Petersona. Nigdy o nim nie słyszałam, ale poczułam, że ta książka wręcz ŻĄDA, bym po nią sięgnęła. Była jak magnes. I stało się! Wczoraj dotarła (zamówiłam przez internet, bo ponad 70 zł w inmedio mnie przerosło), a wieczorem zaczęłam ją czytać. Pomijam fakt, że podczas czytania czuję wręcz fizyczną rozkosz, bo styl i treść są dokładnie takie, jak sobie najbardziej cenię, to mam wrażenie, że znalazłam kolejny znak. A raczej słowo-klucz, które pojawia się też w dwóch pozostałych książkach na zdjęciu. To słowo to SENS. Od długiego czasu kierowałam się przeświadczeniem, że człowiek żyje na świecie, by być szczęśliwym i dlatego powinien robić wszystko, by to szczęście znaleźć. Jednak zarówno Frankl, jak i Peterson twierdzą, że ludzie powinni szukać SENSU. I nagle wszystko mi się zaczęło układać w pewną całość, bo w ubiegłym miesiącu zdarzyło się coś, co mi wyraźne pokazało, że tak jest, ale ja to zignorowałam. Opowiem Wam przy okazji.😊 Natomiast od wczoraj zaczęłam się nad tym poważnie zastanawiać, bo za dużo tych znaków. I przyszła mi do głowy taka refleksja: jeśli czujemy na przykład dyskomfort cieplny, bo jest nam zimno, to zamiast szukać kamieni szlachetnych, powinniśmy raczej poszukać … węgla (pewnie wiecie, że diament to czysty węgiel). Więc może my po prostu szukamy nie tego, co trzeba? I dlatego jest nam ciągle „zimno”? Daliśmy się podejść i uwierzyliśmy, że musimy robić wszystko, by szukać szczęścia. A może to wcale nie o to chodzi?🤔 Może szczęście to jest dopiero KOLEJNY krok i żeby ono zostało z nami na dłużej, to musimy NAJPIERW znaleźć SENS? Czyli ten SENS jest takim jakby mostem, który może nam umożliwić dostanie się tam, gdzie ukoimy nasz niepokój i poczujemy się po prostu dobrze. (cd.poniżej)

Instagram post 2190675401515727842_5613139802

Wyobraźcie sobie, że sobie spokojnie siedzicie w fotelu i czytacie książkę. Nic się niepokojącego nie dzieje. Nagle do pokoju wpada Wasz syn, który jest najszybszy w szkole i krzyczy: ”Policja przyjechała!”. Wy momentalnie uświadamiacie sobie, że Wasza córka jeszcze nie wróciła do domu i zalewa Was olbrzymia fala niepokoju. Wtedy do pomieszczenia wchodzi Wasza stara matka, która dużo wolniej się porusza i mówi: „Policja przyjechała do sąsiadów”. Możecie zatem odetchnąć z ulgą. … W naszym mózgu dzieją się podobne rzeczy. Te same informacje przekazywane są przez różne jego struktury, ale one działają z różną prędkością. Niestety, ale mózg SAM dokonuje wyboru tego, co jest ważne i w jakim stopniu. A potem wysyła „syna” i „matkę”, by te informacje przekazać. Bywa jak nadopiekuńczy rodzic i na wszelki wypadek podnosi alarm w przypadkach, w których nic złego się nie dzieje. Jeśli posłuchamy „syna” i nie zaczekamy na „matkę”, to możemy mieć atak paniki. Jeśli serce nam zacznie walić, a my uwierzymy, że umieramy, to nasz lęk uruchomi pewne CHEMICZNE reakcje w organizmie, które nasze objawy jeszcze nasilą. I wtedy „matkę” nam trudno będzie usłyszeć. Jeśli natomiast zamiast słuchać szybkiego „syna”, zaczekamy na wolniejszą „matkę”, wtedy mamy realną szansę, by ataku nie było. Co robimy, czekając na nią? Staramy się RACJONALNIE myśleć. Czyli nie koncentrujemy się na tym walącym sercu czy dudniącej czaszce, a analizujemy, CO się stało. Może jakaś przelotna myśl nas pobudziła? Może jakiś dźwięk nam coś przypomniał? Może wypiliśmy mocną kawę? Może jesteśmy głodni? Może coś nas wcześniej zestresowało i teraz „puszcza”? Może szef nas zdenerwował? Może czeka nas trudny egzamin? … W momencie, w którym „odrywamy” uwagę od naszego ciała, a zastanawiamy się nad tym, co robiliśmy, albo na przykład sięgamy do naszych zapisków (robicie je?), osłabiamy lęk i te procesy chemiczne, które „produkują” przerażające nas objawy, powoli są wygaszane. Jak piec w hucie. Nie da się tego zrobić w jednym momencie, ale jeśli do niego nic nie dołożymy, to zgaśnie. Pamiętajcie o tym!

Instagram post 2189957416287087019_5613139802

Jestem zmęczona tym wszechobecnym biciem piany. Każdy czuje się w obowiązku wypowiedzieć na każdy temat i uważa, że jego wiedza jest „bardziejsza”. Niesamowicie brakuje mi poczucia wspólnoty. Wczoraj to sobie uświadomiłam, jak widziałam fragment jakiegoś starego filmu, gdzie ludzie robili coś RAZEM. Naszła mnie refleksja, że moje dzieci w ogóle nie znają takich sytuacji, bo teraz technika wyręcza nas w tak wielu sprawach, że nie potrzebujemy pomocy innych. Świat stoi przed nami otworem. Na ekranach naszych telefonów widzimy, co robią inni, inspirujemy się i niby cały czas rozmawiamy. Ale wirtualnie. Czasem się przy tym uśmiechniemy, ale nigdy nie jest to taki serdeczny śmiech, jaki mógłby być, gdybyśmy się spotkali. … W dzieciństwie czasami jeździłam do „przyszywanych” dziadków – przybranych rodziców mojej mamy, którzy mieszkali na wsi koło Starego Sącza. Nie jeździliśmy tam zbyt często, bo to była długa wyprawa. Było tam naprawdę biednie. Stary drewniany dom bez łazienki. Tylko kuchnia i 1 pokój, a po drugiej stronie korytarza obora. Myliśmy się w misce za zasłoną, wodę grzaliśmy w garnku, a w nocy załatwialiśmy się w tejże oborze. Nikomu to nie przeszkadzało, bo życie tam polegało na czymś innym, niż na zastanawianiu się nad warunkami lokalowymi. Ludzie mówili sobie „dzień dobry”, odwiedzali się bez zapowiedzi i pomagali sobie w różnych pracach. Najbardziej pamiętam, jak siedzieliśmy w domu, był wieczór, a drzwi się otwierały i ktoś wchodził, mówiąc „Pochwalony”, a za nim ktoś inny z harmonią. Momentalnie stół zostawał przesunięty na bok i zaczynało się „hulanie”. Rodzina była duża, wszyscy byli gdzieś w pobliżu, więc na dźwięk muzyki od razu się schodzili. Było głośno, gwarnie i wesoło. Pewnie, że były też kłótnie i niesnaski. Ale to wszystko się równoważyło. Bo w życiu było na tyle radosnych chwil, że te gorzkie były znośne. Zwłaszcza, że był OBOK nas żywy człowiek, który pomagał nam przez to przejść. (cd.poniżej)

Instagram post 2188765893650495169_5613139802

Muszę napisać coś „na gorąco”. Najpierw na portalu wp.pl przeczytałam artykuł o @filip_chajzer, który w jakimś programie ośmieszył osoby mające ataki paniki. Potem przeczytałam to na @noizzpl. Dobrze, że się o tym mówi, bo to wpływa na wzrost świadomości społecznej. Ja nie widziałam tego programu i nie wiem, o co chodzi. Ale to, co mnie z kolei, jako osobę, która zna z własnego doświadczenia ataki paniki, trochę dotknęło, to określenie nas jako „osoby chore psychicznie”. Ja się nie czuję i nigdy nie czułam „chora psychicznie”. Uważam, że ataki paniki czy zaburzenia lękowe, to są zaburzenia emocjonalne. Albo przynajmniej u części osób tak jest, o ile ich przyczyna nie leży w chemii mózgu. Co do depresji to się nie wypowiadam, bo nie znam tematu z własnego doświadczenia, ale dodam na wszelki wypadek, że można mieć ataki paniki nie mając depresji. Nie wiem, jakoś to określenie „chora psychicznie” jest zbyt brutalne. Przynajmniej tak to właśnie czuję. A Wy co myślicie? Czujecie się chorzy psychicznie czy raczej zaburzeni? Ta sytuacja to doskonała okazja, by sobie uświadomić, dlaczego milczymy i nie mówimy publicznie o swojej chorobie (świadomie nie dodaję „psychicznej”). No bo właśnie chyba nawet, jak uznajemy, że jesteśmy chorzy, to chyba nie „chorzy psychicznie”. Bo dla mnie to określenie znaczy coś kompletnie innego. To pokazuje, jak ubogi jest nasz język, bo nie potrafi opisać pewnych bardzo istotnych niuansów. ☹ ________________#noizz #noizzpl #tvn #ddtvn #tv #telewizja #filipchajzer #notjustamood #choroba #depresja #atakpaniki #panika #zdrowie #lęk #nerwica #emocje #program

Instagram post 2188699403698019017_5613139802

Zdradzę Wam mój sposób na trudne chwile. Inspirowałam się książeczką, którą macie na zdjęciu. To nie jest sposób na przełamywanie lęku, a raczej sposób na poprawę samopoczucia. Kiedy czuję się psychicznie zdołowana, od razu przywołuję sobie w wyobraźni obraz gór. Wiem, że aby dojść na kolejny szczyt, ZAWSZE trzeba zejść do doliny. Więc kiedy jestem smutna, to sobie myślę, że prawdopodobnie to jest ten moment, w którym akurat jestem w dolinie. Nie powinnam zatem się martwić, bo za chwilę przecież ją opuszczę i zacznę wspinać się do góry. Bardzo ważne jest to, aby sobie w porę uzmysłowić, że każdy nastrój jest PRZEJŚCIOWY. Mijają zarówno te złe, jak i te dobre. Dlatego, wracając do szczytów i dolin, warto pamiętać o tym, że kiedy jesteśmy na górze, NA PEWNO zejdziemy na dół. Zatem powinniśmy będąc jeszcze na szczycie, zrobić wszystko, aby przejście przez kolejną dolinę trwało jak najkrócej i żebyśmy mieli na to wystarczająco dużo energii. Wiecie, to tak, jak z tłustymi latami i chudymi latami: w tłustych robimy zapasy na te chude. Autor książki pisze „Można mieć mniej trudnych okresów, jeśli docenia się dobre okresy i mądrze nimi gospodaruje” i „Zmienisz swoją dolinę w szczyt, kiedy znajdziesz i wykorzystasz dobro, które kryje się w złym okresie”. Iluzją jest wiara, że zawsze powinniśmy czuć się fantastycznie. To nie jest możliwe. Bo zawsze zdążając na kolejny szczyt, musimy przejść przez dolinę. Można oczywiście postawić pytanie, dlaczego nie możemy pozostać na szczycie? Myślę, że dlatego, że nasze życie jest wędrówką, a my wędrowcami. Cały czas się rozwijamy, a pozostawanie w jednym miejscu, to zahamowanie rozwoju. Jeśli popatrzycie wstecz, to macie za sobą wiele szczytów i wiele dolin. To, jak się czujecie, zależy od tego, jak długo i gdzie przebywacie. _________________________#książka #książki #czytam #nastrój #samorozwój #polskakobieta #kobietadojrzała #kobietapo40 #kobietapoczterdziestce #kobieta40plus #sobota #samopoczucie #kobieta50plus #kobietapo50 #wyobraźnia #pomocpsychologiczna #nerwica #depresja #zaburzenialękowe #psychika #chorobypsychiczne #terapia #życie #pomoc #cytat #cytaty #psychoterapia #depressionhelp #bookstagram #iluzja

Instagram post 2187032239647595457_5613139802

Każda skrywana przez nas tajemnica jest wynikiem sporu, który toczy się w naszej głowie. Jakaś część nas chciałaby go wyjawić, inna stara się do tego nie dopuścić. Dlaczego ta druga część robi wszystko, by ten sekret utrzymać? Zapewne dlatego, że uważa, że ujawnienie tajemnicy miałoby dla nas przykre konsekwencje, które mogłyby do nas zmienić nastawienie tych osób, które są dla nas ważne. Ponieważ często czujemy się albo winni, albo wstydzimy się tego, co nas spotkało, wolimy się do tego nie przyznawać. Boimy się wyśmiania, odrzucenia, niezrozumienia, wypominania, porzucenia czy wykluczenia społecznego. Niekiedy obawiamy się, że ktoś mógłby naszą tajemnicę wykorzystać przeciwko nam. Boimy się, że ujawniając nasz sekret, utracimy tych, na których nam zależy. Dlatego sekrety łatwiej powierzać osobom obcym i nieznajomym, bo nie mamy z nimi więzi emocjonalnej, którą balibyśmy się utracić. A jednocześnie mamy też poczucie bezpieczeństwa, że skoro nas nie znają, to nie zdradzą tego nikomu, kto wg nas nie powinien się dowiedzieć. Taka obca osoba nas też raczej nie oceni, co też ma ogromne znaczenie. … Często, jak pisałam o jakiś trudnych sprawach, dostawałam przerażające informacje zwrotne od Was. To niewyobrażalne, jak wielkie ciężary czasem całymi latami dźwigacie! Ten dzisiejszy cytat ma Wam uświadomić, że warto dla samego siebie spróbować pozbyć się balastu, który Wam ciąży. Tym balastem może być skrywane uczucie nienawiści do rodzica, który nas bił czy zaniedbywał. To uczucie nas przeraża. Czujemy się złymi ludźmi, ponieważ wszędzie wokół słyszymy słowa o szacunku i miłości, a tych uczuć w nas po prostu nie ma. Tym balastem może być uczucie pogardy i bezsilności w stosunku do współmałżonka alkoholika czy uczucie obojętności w stosunku do własnej rodziny. Każde z tych uczuć ma swoją przyczynę, ale zwykle oceniane są jako „złe”. Pamiętajcie: nie pozwólcie na to, by ktoś (czyli społeczeństwo) mówił Wam, co możecie czuć, a co jest niewłaściwe. Nie karmcie poczucia winy. Załóżcie pamiętnik, zwierzcie się komuś, obcemu, na kim Wam nie zależy i kogo już nigdy nie spotkacie, ale wyrzućcie to z siebie. Poczujecie ulgę. Pomyślcie o tym. ❤️

Instagram post 2184801302092188138_5613139802

Założę się, że ci z Was, którzy cierpią na napady lęku panicznego, boją się swojego ciała. Czują się, jakby siedzieli na polu minowym i w każdym momencie musieli liczyć się z wybuchem miny w jakimś niespodziewanym miejscu. Z wytężoną uwagą i ogromnym napięciem nieustanie przeszukują cały obszar w nadziei, że zapobiegną katastrofie. Tymczasem to powoduje dodatkowe problemy. Bo w ten sposób niejako zaminowujemy wszystko, czyli robimy na odwrót, niż chcemy. Po pierwsze nasze ciało jest ŻYWE. A to oznacza, że nieustannie dzieją się w nim różne rzeczy. Zawsze się działy, tylko kiedyś nie byliśmy na to wyczuleni. To, że w nim coś czasem piknie, zaburczy, że poczujemy skurcz, to jest normalne. W końcu ono żyje, a w środku nas odbywa się nieustanny ruch. Miliardy komórek pracują w pocie czoła, a my możemy im albo pomóc, albo przeszkodzić. Jak im pomagamy? 🤔 Dbając o dobre paliwo, czyli dostarczamy im wartościowe składniki odżywcze, karmimy pozytywnymi myślami i zapewniamy przynajmniej podstawową porcję ruchu. Szkodzimy im, podejmując przeciwne działania. Koncentrując się nieustannie na ciele, mimowolnie wywołujemy w nim napięcie. Wiecie, że nasz mózg nieustannie analizuje sygnały z ciała? To nie jest tak, że on „wie” tylko to, co zobaczy oczami czy usłyszy uszami czyli nie widzi niebezpieczeństwa, bo w naszym otoczeniu nic złego się dzieje. Niestety, to tak nie działa. Kiedy przyjdzie do Was dziecko i powie, że w szkole wszystko dobrze, ale Wy zauważycie, że jego zachowanie wskazuje na coś zgoła innego, to przecież wiecie, że dzieje się tam coś niedobrego. Nasz mózg „myśli” podobnie. Skoro nasze ciało jest cały czas spięte, to musi być jakieś zagrożenie. Produkuje więc hormony stresu, które mają za zadanie uaktywnić ciało do walki lub ucieczki. Mózg chce dobrze, tylko my nie mamy przed czym uciekać. Bo jak uciec przed sobą czy swoimi myślami? Umiecie? 🤔 Po drugie nawet w zdrowym ciele może wystąpić przejściowy problem, który nie jest NIEBEZPIECZNY. To, że gdzieś nas coś zaboli, poczujemy skurcz, to SIĘ KAŻDEMU ZDARZA. (cd.poniżej)

Instagram post 2183601476000403269_5613139802

Na mojej chorobie najwięcej zyskała moja młodsza córka. Była wtedy w takim wieku, że z ufnością i głęboką uwagą słuchała tego, co jej mówiłam o sile umysłu, mocy pozytywnego myślenia i wiary w siebie. Mówiłam do niej słowami, w które wówczas sama często wątpiłam. Karmiłam ją mądrymi przypowieściami, które jej często czytałam zamiast bajek. Zasiewałam w niej ziarno, które teraz pięknie wyrosło. … Na mojej chorobie najwięcej straciła moja starsza córka. Ją z kolei karmiłam moimi lękami, a zamiast rozmawiać o przypowieściach, snułam wizje niebezpieczeństw, które nas otaczają. Mówiłam, wtedy w najlepszej wierze, że trzeba być ostrożnym, bo źli ludzi na nas czyhają nie wiadomo gdzie. Straszyłam ją tym, co może się zdarzyć, kiedy nie będzie posłuszna i sama gdzieś pójdzie. … Mogłam była dużo lepiej wykorzystać czas, który powinien być czasem siewu dobrego ziarna. Kiedy się zreflektowałam, ona była już nastolatką. Mam nadzieję, że nie zdążyłam w niej jeszcze zabić całkowicie wiary w to, o czym Wam tutaj mówię, ale chyba stałam się dla niej niewiarygodna. Woli, kiedy ktoś inny mówi jej o mocy afirmacji, o uzdrawiającej sile umysłu (w co chyba i tak nie do końca wierzy), czy o tym, że myśli mają moc. … A ja jestem gdzieś pomiędzy nimi, plewiąc w trudzie i znoju pole mojego umysłu, na którym nadal sporo chwastów. … Uważajcie zatem, co mówicie do dzieci. Ja, jak wyzdrowiałam, to przez długi czas zmagałam się z potężnymi wyrzutami sumienia. Kiedy do mnie dotarło, co zrobiłam, chciałam to wszystko naprawić. Ale też nie wyszło dobrze. Przepraszałam starszą córkę, że nie zdawałam sobie sprawy, że moje lęki są wyolbrzymione i nierealne. Że wtedy naprawdę czułam to przerażenie. Że popełniłam masę błędów, strasząc ją życiem. Aż w końcu ona powiedziała, żebym przestała traktować ją jak BŁĄD WYCHOWAWCZY. I zamilkłam, bo mi odjęło mowę. Znowu nie wyszło tak, jak powinno. Nie popełnijcie moich błędów …

Instagram post 2182991531907340865_5613139802

Przepraszam, że drugi post dzisiaj, ale mam do Was pewną prośbę. W ciągu ostatnich dni dostałam kilka prywatnych wiadomości z różnymi pytaniami, na które w zasadzie już odpowiadałam tutaj dawno temu. Dlatego nie każdy to czytał. Wielu z Was dziwi się, że ktoś oprócz Was choruje na zaburzenia lękowe czy ma ataki paniki. Okazuje się, że to dość powszechne schorzenie, tylko nikt się do niego „nie przyznaje”. Bo rzeczywiście jest abstrakcyjne dla kogoś, kto go nie ma, więc wolimy nie dzielić się nim z przypadkowymi osobami, żeby nas nie wyśmiały. Bardzo sobie cenię kontakt z Wami i chętnie odpowiadam na Wasze pytania, ale po pierwsze na telefonie piszę jednym palcem, więc to trwa. A po drugie myślę, że jeśli poszperacie w starych wpisach, to tam jest wiele gotowych odpowiedzi. Trudno podzielić się swoimi doświadczeniami w krótkiej wiadomości, tym bardziej, że nie zawsze są ku temu sprzyjające okoliczności. A moje posty są głęboko przemyślane i napisane w taki sposób, żeby były jak najbardziej czytelne. Wiem, że mało kto zechce czytać wszystkie od razu (chociaż znam osoby, które to zrobiły), dlatego niedawno założyłam konto pod nazwą ILEMNIETOJA na fb. Fakt, że nie jestem tam zbyt aktywna, ale zmienię to, bo widzę, ze to jest potrzebne, a nie mam koncepcji, jak Wam sukcesywnie udostępniać stare posty. Początkowo będę Wam więc wrzucać linki do bloga, gdzie znajdziecie stare wpisy, te same, które są tutaj na Instagramie. Nie mam fb na telefonie, tylko na komputerze, bo wolę pisać na klawiaturze. Dlatego nie zawsze od razu odpowiadam. „Nowe” osoby zauważą, że wrzucam niekiedy przypowieści. Czytajcie je i rozważajcie w spokoju. Dzięki nim zarówno mnie, jak i wielu z Was zaświeciło się przysłowiowe światełko w tunelu. Ja osobiście uważam, że ciało i umysł są nierozerwalnie ze sobą związane i dobre samopoczucie uzależnione jest od tego, by oba te „elementy” prawidłowo funkcjonowały. Dlatego w moich wpisach znajdziecie wskazówki, jak można je wspierać. Wszystkie metody testowałam na samej sobie. Każda rzecz, o której piszę, może Wam trochę pomóc. A wszystkie razem utworzą całkiem solidną podstawę, na której będziecie mogli się oprzeć. Tylko dajcie sobie czas.

Instagram post 2182794034169599750_5613139802

Walka z lękiem toczy się jednocześnie na kilku frontach. Ten pierwszy front to próba „normalnego” życia. Przypomina mi to jazdę samochodem podczas wichury. Miota nas na boki, a my próbujemy utrzymać kierownicę i pozostać na swoim pasie. To niesłychanie trudne. Koncentrujemy się wtedy na jeździe i nie możemy patrzeć za bardzo na boki. Może to właśnie sprawia, że inni uważają, że jesteśmy zbyt skupieni na sobie. A my nie jesteśmy skupieni na sobie, tylko rozpaczliwie próbujemy nie wpaść do rowu, lub, co gorsze, nie wylądować na drzewie. Drugi front to nasze ciało, które dosłownie wariuje. Jakby od środka do nas pukało w różnych dziwnych miejscach. Bez żadnego uprzedzenia i bez żadnej logiki. Raz tu, raz tam. Bardzo nas to przeraża, bo nie wiemy, co z tego wyniknie i czy to pukanie nie zapowiada olbrzymich kłopotów. Trzeci front to nasza psychika. Zaczynamy w niej grzebać z wielką nadzieją, że odkryjemy coś, co da nam odpowiedź. Moim zdaniem ten etap może być niebezpieczny. Bo jeśli znajdziemy przyczynę, albo myślimy, że ją znaleźliśmy, to czasem "czepiamy” się jej, jak usprawiedliwienia, a nawet wymówki. Zostajemy w tym miejscu i wprawdzie wiemy, dlaczego jesteśmy chorzy, ale niekoniecznie czujemy się dużo lepiej. A ja myślę, że każdemu z nas zależy na tym, żeby poczuć się dobrze. Albo, żeby przestać czuć się źle. Bo na etapie chorowania bardziej nam chodzi o to drugie. Czwarty front to media społecznościowe. Zauważyłam, że są miejscem, w którym wprawdzie możemy znaleźć wsparcie i zrozumienie, ale też często wzmacniana jest nasza bierność. Głaszczemy się wzajemnie po głowach, przytulamy i wspieramy. A przecież powinniśmy też delikatnie popychać się do przodu. Bo chyba nie chodzi tylko o to, by rozumieć, że tkwimy w jakimś kiepskim miejscu i wiedzieć, jak tam się znaleźliśmy, ale o to, żeby się z niego wydobyć. Trzeba korzystać z kół ratunkowych, jakie nam rzucają inni i zmierzać do brzegu. Niestety, ale to musimy zrobić sami. Raczej fale naszego losu nas do niego nie dopchają. Musimy zatem wykonać pewien wysiłek. I być konsekwentnym. Efekty przyjdą. Na pewno! 💪Nigdy też nie zapominajcie o oddychaniu. TO PODSTAWOWA ZASADA! Kiedy czujecie niepokój (cd.poniżej)

Instagram post 2179053578139186318_5613139802

Po co w ogóle obserwować emocje? 🤔 Ano po to, żeby ZROZUMIEĆ, ze MY to my, a EMOCJE to emocje. To jakby niezależne byty, które jednak mają taką zdolność, że często, kiedy je odczuwamy, to jakbyśmy się sami nimi stawali. Dosłownie w nas wchodzą. Wślizgują się w nas jak w niemowlęcy kombinezon, przejmując niekiedy nad nami całkowitą kontrolę. Można by powiedzieć, że „wyrzucają nas samych z siebie” i wtedy to one rządzą. ... Tak jest również w przypadku silnego lęku. Nie jesteśmy wtedy sobą. Jesteśmy lękiem. Bywamy też gniewem, smutkiem, rozpaczą. I najgorsze jest to, że zwykle w to w danym momencie WIERZYMY. Nie próbujemy się oddzielić od tej emocji. A może po prostu nie wiemy, jak to zrobić? 🤔 Wyobraźcie więc sobie, że jesteście gąbką. Raz chłoniecie ocet, raz wodę, raz atrament. Ale przecież to, czym nasiąkacie, nie sprawia, że wtedy stajecie się tym czymś. Bo w istocie cały czas jesteście gąbką. Obserwowanie uczuć ma nam zatem pomóc uświadomić sobie, że w danym momencie CZUJEMY jakąś emocję, ale to wcale nie znaczy, że powinniśmy się z nią UTOŻSAMIAĆ. Bo nadal jesteśmy gąbką. Nie atramentem. 😄 Jeśli byśmy się umówili, że nasza głowa to pokój, a każda emocja to jakiś element wyposażenia tego pokoju, to by przecież wcale nie znaczyło, że to te „sprzęty” nas zmuszają, byśmy z nich korzystali. To MY wybieramy krzesło, na którym siadamy. A może wcale nie chcemy siadać, bo wolimy postać, czy poleżeć? … Dzięki obserwowaniu emocji łatwiej nam zdać sobie sprawę, że one są po pierwsze normalne, bo każdy ma cały ich zestaw w swoim umysłowym pokoju. Po drugie, że to MY, decydujemy, co wybieramy i nie musimy IM pozwolić na przejmowanie nad nami kontroli. Po trzecie, jeśli oddzielimy je od siebie, łatwiej nam będzie „spojrzeć” na nie z dystansu. Dopóki matka nosi dziecko w brzuchu, czuje je, ale nie wie, jak ono wygląda. Dopiero jak je urodzi, może mu się przyjrzeć. Jeśli my „urodzimy” naszą emocję, czyli zdystansujemy się od niej i popatrzymy na nią z innej perspektywy, jest duża szansa, że ją osłabimy. Kiedy czuję lęk, to jestem nim przesiąknięta. Nie myślę o nim, bo uważam, że NIM JESTEM. Skupiam się na tym, co może się złego wydarzyć. (cd.w komentarzu poniżej)

Instagram post 2178360350394002811_5613139802

Wyobraźcie sobie, że chcecie upiec ciasto. Ale Wam nie wyszło. Próbujcie więc kolejny raz, ale wszystko robicie tak samo. Znowu Wam nie wyszło. I tak wiele razy. Jesteście zdeprymowani i tracicie nadzieję, że Wam się uda. Wtedy wpadacie na pomysł, że może trzeba coś zrobić inaczej. Może temperatura jest niewłaściwa? Zmieniacie ją w górę, w dół. Niektórym to pomogło, ale u innych nadal nic się nie zmieniło. Próbujecie więc ze składnikami: z ich ilością i rodzajem. Jedni z Was się poddadzą, a inni będą obserwować i wyciągać wnioski. Ich ciasto zrobi się bardziej zjadliwe, a wreszcie nawet smaczne. … Podobnie jest z nerwicą. Jej też trzeba poświęcić uwagę, obserwować i korygować. Naszymi składnikami jest to, co jemy, z kim przebywamy, jakim myślom pozwalamy rozpanoszyć się w naszych głowach i to, czy szukamy SPOSOBU, czy POWODU. Bo jeśli sposobu, to skupiamy się na celu, czyli naszym zdrowiu.Nie tracimy czasu i energii na szukanie winnych. To zostawmy tym, którzy szukają powodu i skupiają się WYŁĄCZNIE na swojej chorobie. Bo powód zawsze jakiś jest. Oczywiście ważne jest, by go sobie uświadomić. Ale nie skupiać się na nim bezustannie. Jeśli mamy bliznę w sercu, to nie możemy w niej ciągle grzebać, bo nas nigdy nie przestanie boleć. Jasne, że kiedy dopada nas nerwica, to stajemy się egocentrykami. Zmienia się nasze postrzeganie świata. Ale to nie powinno trwać wiecznie, bo nigdy nie ruszymy z miejsca. Ponieważ teraz coraz więcej osób ma problemy z psychiką, a nie każdy chce czy może korzystać z porad psychologa, to trzeba robić to, co jest w zasięgu naszych możliwości. Czyli czytać. Pytacie mnie o książki. Postaram się wkrótce je przypomnieć. Ale one są w starych postach tutaj. Albo u mnie na blogu. Na blogu macie wszystko podane na tacy. Częstujcie się bez umiaru. Eksperymentujcie, zmieniajcie! Pracę nad sobą potraktujcie, jak układankę, którą musicie ułożyć, ale najpierw musicie odnaleźć brakujące elementy. Ja przeczytałam setki książek. Różnych: o mózgu, sercu, jelitach, szczęściu, alkoholizmie, trudnym dzieciństwie, poradników dla psychoterapeutów i poradników dla chorych, bajek terapeutycznych, książek o samorozwoju, genach, lęku czy toksycznych relacjach.(cd⬇)

Instagram post 2176136761284486483_5613139802

(c.d. tekstu ze zdjęć) "Z powodu zazdrości ciągle cierpisz, stałeś się małoduszny. Z powodu zazdrości stałeś się sztuczny, zacząłeś udawać. Zacząłeś pragnąć rzeczy, których nie masz, zacząłeś pragnąć rzeczy, których nie możesz mieć, które nie są dla ciebie właściwe. Stajesz się coraz bardziej sztuczny. Naśladujesz innych i rywalizujesz z nimi. Co jeszcze możesz zrobić? Jeżeli nie masz czegoś, co mają inni, jeżeli posiadanie tego nie leży w granicach twoich zdrowych możliwości, możesz jedynie mieć tani substytut tej rzeczy." (OSHO)
.
.
.#bajka #przypowieść #zazdrość #cierpienie #ból #motywacja #zmiana #czytam #cytaty #cytat #czytambolubie #motywator #inspiracja #blog #książka #depressionhelp #pomoc #człowiek #ludzie #coaching #myśli #rozmowa #psychologiapozytywna #otwartyumysł #prawda #rywalizacja #szczęście #wybór

Follow on Instagram

Kontakt

Jeśli masz ochotę do mnie napisać, możesz wysłać mi wiadomość na adres ewa@ilemnietoja.pl.

Opis mojej choroby

Ataki paniki i agorafobia

spis treści

Asertywność (4)
Bajki terapeutyczne (51)
Książki (43)
- Książki do psychoterapii (13)
- Książki pozostałe (30)
Luźne rozważania (71)
Moje doświadczenia z nerwicą (21)
Mózg (17)
- BDNF (6)
Odżywianie (7)
Praktyczne rady (54)
Psychoterapia (16)
- Terapia poznawczo-behawioralna (16)
Śmierć (3)
Trochę wiedzy teoretycznej (3)
Umysł (6)

biblioterapia

Zestawienie książek, które pomogą Ci uporać się z różnymi problemami psychicznymi

Napad paniki

Czego się boimy podczas napadu paniki?

koniec ataków paniki

Kiedy się skończą ataki paniki?

Archiwum wpisów

Archiwum wpisów

2019 ilemnietoja ©

Ashe Motyw przez WP Royal.

Na tej stronie używamy plików cookie Google, by móc świadczyć Ci usługi, personalizować reklamy i analizować ruch. Informacje o tym, jak korzystasz z tej strony, są udostępniane Google. Korzystając z niej, zgadzasz się na to.