Kontakt
Polityka prywatności

Nerwica, zaburzenia lękowe i ataki paniki

Leczenie nerwicy bez leków, zaburzenia lękowe i ataki paniki.

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki
Kontakt
Polityka prywatności

UWAGA!

Najnowsze wpisy dodaję na Instagramie

Instagram

ile_mnie_to_ja

Wyobraźcie sobie, że macie 3 osoby, które cierp

Wyobraźcie sobie, że macie 3 osoby, które cierpią na ataki paniki. Pierwszej w ostatnim czasie wiele rzeczy poszło nie po jej myśli, co utwierdziło ją w przekonaniu, że świat zmierza w złym kierunku. Wokół siebie nie widzi nikogo, kto byłby naprawdę zadowolony czy szczęśliwy, a w mediach słyszy tylko negatywne informacje. Druga z tych osób nie ma pracy i ma partnera alkoholika. A trzecia choruje i przyjmuje tabletki hormonalne, których skutkiem ubocznym są ataki paniki. Czy uważacie, że jest jeden, uniwersalny sposób, który pomoże wszystkim trzem? Według mnie nie ma. Pierwsza powinna zająć się negatywnymi myślami i przeprogramowaniem swojego umysłu. Drugiej pozytywne myślenie niewiele pomoże, o ile nie znajdzie pracy i nie wyplącze się z toksycznego związku. W trzecim przypadku najprawdopodobniej wystarczy zamiana lekarstwa na inne. Oczywiście tych przypadków może być więcej, a do tego ktoś może mieć pecha i mieć zarówno problemy hormonalne, jak i partnera alkoholika, nie mieć pracy i wierzyć we wszystkie złe scenariusze, jakie podsunie mu jego umysł. Dlatego jednym udaje się wyzdrowieć szybciej, a innym później, bo niektórzy muszą wykonać tytaniczną pracę. Według mnie w tym pakiecie najgorszy jest toksyczny partner. To tak olbrzymi balast, że czasem trudno się go pozbyć. Bo do burzy negatywnych emocji, jakich jest powodem, dochodzą jeszcze aspekty finansowe, typu chociażby wspólne mieszkanie. Jeśli ktoś bez tego ma ze sobą problem, to poradzenie sobie ze sprawami administracyjno-formalnymi wydaje się niewykonalne. Taka osoba więc nie tylko nie może liczyć na wsparcie partnera w walce z chorobą, ale on jest jej dodatkową przyczyną. Wtedy jest naprawdę trudno. I można przeczytać góry poradników motywacyjnych, ale to może być za mało, bo niestety, dopóki nie wyczyścimy pola wokół siebie, nie możemy liczyć na dobry plon.

Ostatnio dostałam kilka pytań o książki na tem

Ostatnio dostałam kilka pytań o książki na temat negatywnego myślenia i ataków paniki. Na zdjęciu wypisałam te, które ja czytałam i mnie bardzo pomogły. Wiele razy podkreślałam, że nie ma jednej książki, w której będzie wszystko. Ona dopiero się pisze i jest już prawie na finiszu. 😘 Myślicie, że ktoś zechce ją przeczytać? Bo ja mam taką nadzieję. A wracając do mojego zestawienia, to pierwsze trzy pozycje zajmują się właśnie negatywnymi myślami i opierają się na dwóch terapiach: poznawczo-behawioralnej oraz terapii akceptacji i zaangażowania ACT. Są w nich wyjaśnienia i ćwiczenia, a ta trzecia książka to w zasadzie same ćwiczenia. Na pewno trzeba przeczytać pierwsze dwie. Trzecią kupcie tylko wtedy, jeśli będziecie je robić. Poniżej macie dwie książki, które warto przeczytać, jeśli macie ataki paniki. Dlaczego warto? Nawet nie tyle ze względu na porady, jak je pokonać, bo tak naprawdę komuś może pomóc coś zupełnie innego, ale przede wszystkim na bardzo przystępne wytłumaczenie, co się dzieje z naszym ciałem w trakcie ataku paniki i dlaczego to nie jest dla nas niebezpieczne. Według mnie to jest główny walor tych dwóch pozycji, bo przecież w trakcie ataku paniki najbardziej boimy się tego, że coś złego nam się stanie. Te wszystkie 5 książek omawiałam bardziej szczegółowo w starszych wpisach, więc jak ktoś chce, to może sobie doczytać. Jeśli Wy macie jakieś własne propozycje, to napiszcie, proszę, w komentarzu. Przy okazji chciałam zapytać, jak Wasz superumysł? Bo chyba najwyższy czas na kolejne ćwiczenie? Uściski!🤗

Kochani! Zatem robimy drugie podejście do wyzwani

Kochani! Zatem robimy drugie podejście do wyzwania sprzed ponad 2 lat. Co kilka dni dostaniecie ćwiczenie, które należy wykonać zgodnie z instrukcją i bez oszukiwania, bo oszukamy samych siebie. Więc jeśli ma być z pamięci, to robimy z pamięci. Bez podglądania. Co nam da udział w tym wyzwaniu? Po pierwsze nauczymy widzieć się umysłem, poprawimy pamięć i koncentrację. A po drugie zredukujemy niepokój. Jak to możliwe? Otóż często czujemy się przytłoczeni problemami dnia codziennego, bo zapominamy, bo nie umiemy się skoncentrować, albo przytłacza nas nadmiar bodźców. Czyli to są te czynniki, które określamy jako stresujące. Podobno dzięki zwielokrotnieniu umysłu te rzeczy przestaną mieć na nas negatywny wpływ, a znalezienie rozwiązania różnych problemów stanie się dziecinnie łatwe. Zatem sprawdźmy to! Dwa lata temu to ćwiczenie było dla mnie dość trudne. Musiałam się cofać, szukać sąsiednich liter itp. Teraz opanowałam je naprawdę szybko. Umiem mówić na wyrywki zarówno wspak, jak i po kolei. Udało mi się to dzięki pałacowi pamięci. Liter jest 24. Moim pałacem pamięci jest klatka schodowa w bloku, gdzie się wychowałam. Tam jest 10 mieszkań, czyli 10 drzwi plus drzwi na klatkę i strych. Razem 12. Wyobraziłam sobie, że na każdych drzwiach są dwie kolejne litery alfabetu. Czyli na wejściowych AB, a na tych na strych YZ. Potem postarałam się na kilku mieszkaniach znaleźć słowa, które będą się zaczynały na te litery, które na nich napisałam, a które skojarzą mi się z mieszkańcem. I tak na 2 jest emerytowany filatelista (pan Józek był stary i zbierał znaczki), na 3 gruba Halina (taka jest), na 5 krzywa lekarka (bo to taka zgarbiona dentystka), 6 ładna miła, 7 notoryczny oglądacz (bo ten sąsiad ciągle wisiał w oknie), pod 8 jest R, czyli imię mojego brata – bo to nasze mieszkanie, a pod 9 jest sąsiad Tadek. Do innych nic mi się nie udało dopasować, ale to bez znaczenia, bo te, które mam, mi wystarczą. Wy musicie znaleźć własny sposób. Ja zwykle wybieram tą klatkę schodową, bo ją znam doskonale i to jest pewna trasa. A że mieszkaliśmy na ostatnim pietrze, to zawsze musiałam przejść ją całą, mijając kolejne drzwi. (cd. poniżej)

Przez ostanie tygodnie przeglądałam swoje stare

Przez ostanie tygodnie przeglądałam swoje stare posty i dotarło do mnie, jak bardzo oddaliłam się od pewnych rzeczy, o których sama pisałam. Kompletnie przestałam o nich myśleć. Podobnie jest z moim ogrodem. Zwykle na wiosnę mam wszystko w miarę ogarnięte i wierzę, że teraz już zawsze tak będzie. A potem trochę nieuwagi i latem nie wiem, za coś się wziąć, co mnie z kolei osłabia. Potem przychodzi jesień, a ja obiecuję sobie, że to już ostatni taki rok, bo w kolejnym będę wszystkiego pilnować. I cała sytuacja się powtarza. Dokładnie tak samo jest z moim umysłem. Jestem na etapie jesieni, ale po przeczytaniu swoich motywujących postów poczułam w nim wiosnę! 😀 Tym razem postanowiłam wytrzymać dłużej, bo zmiany, by były trwałe, potrzebują 3 tygodni. Co robiłam źle? 🤔 Wrócę do mojego ulubionego przykładu z ciastem. Wyobraźcie sobie, że przygotowaliście super ciasto i macie je już w foremce, a nawet w piekarniku. Ale nie włączyliście grzałki. I ja myślę, że to jest właśnie ten etap, w którym umiemy poradzić sobie z negatywnymi myślami, ale na tym koniec. Czyli ciasto jest w piekarniku, ale nie piecze się. Co powinniśmy zrobić? 🤔 Musimy nie tylko pozbyć się naszych negatywnych myśli, ale ZASTĄPIĆ je innymi. U mnie do tej pory to wyglądało tak: pomyślałam sobie coś, co mnie zaniepokoiło i wtedy korzystałam z metod terapii poznawczo-behawioralnej, które Wam opisywałam. Na tym był koniec. Racjonalizowałam swój lęk i skupiałam się na czymś innym. To mi pomagało, ale nie eliminowało takich sytuacji w przyszłości. Nadal nie mogłam cieszyć się upieczonym ciastem. Co zatem robię teraz? 🤔 Otóż od kilku dni wykorzystuję KAŻDY moment, w którym mi się to przypomni, na to by, siebie chwalić i pozytywnie programować. Używam czasu teraźniejszego, jak by to było prawdą. Mówię więc do siebie, że jestem zdrowa, mądra, szczęśliwa itp. A wczoraj wieczorem to wręcz chyba z 5 minut przed snem mówiłam sobie tego typu rzeczy NA GŁOS. Jak katarynka. I stał się pierwszy cud. Jeszcze nie delektuję się upieczonym ciastem, ale ciastkiem na pewno. W nocy miałam sen. To nic dziwnego, bo często śnię. (cd.poniżej)

Przyszło mi do głowy takie porównanie: załóż

Przyszło mi do głowy takie porównanie: załóżmy, że idziemy szczytem góry. Nagle dzieje się coś, co nas przeraża i spadamy w dół. Niestety, nie da się od razu wrócić na górę, pomimo że da się od razu spaść w dół. Te procesy nie są równoważne. Dlatego dużo łatwiej z osoby „odważnej” zamienić się w zalęknioną, niż na odwrót. … Czasem są takie sytuacje, które nas spychają ze szczytu. Może nią być właśnie atak paniki, ale może być też jakieś inne, nagłe zdarzenie, typu wypadek czy niespodziewana śmierć. Aczkolwiek uważam, że akurat w przypadku ataku paniki coś się u nas od pewnego czasu nawarstwiało, tylko my tego nie widzieliśmy. Gdybyśmy mieli być więc precyzyjni, to powinniśmy uznać, że tak naprawdę to wcale nie jest takie nagłe zdarzenie, jak wypadek, tylko pewien dłuższy proces, chociaż sam atak paniki (jako skutek) jest oczywiście dla nas nagły. Wracając do porównania z wędrówką po górach, to tak, jak by za nami szedł od dłuższego czasu cień, tylko my byśmy go nie zauważali. A kiedy się odwracamy i widzimy go za swoimi plecami, z przerażeniem spadamy w dół. I to jest właśnie pierwszy atak paniki. Tak naprawdę ten cień jednak nie wyskakuje z krzaków, tylko towarzyszy nam od dawna, ale my o tym nie wiemy, bo ignorujemy pewne sygnały. Żeby wrócić na szczyt, musimy się nie tylko tam z powrotem wdrapać, ale także rozpoznać cień. Bo jeśli go nie rozpoznamy, to on będzie nadal tuż obok nas, co uniemożliwi nam powrót na górę. Natomiast jak go rozpoznamy, to potem musimy albo się go pozbyć, albo oswoić. Oczywiście dla mnie cień NIE JEST symbolem strachu, tylko okoliczności, które nas doprowadziły do załamania nerwowego. Jeśli taką okolicznością będzie na przykład pijący partner, to wtedy on będzie tym cieniem. Cienia się pozbędziemy, jeśli odejdziemy od partnera. A z kolei cień oswoimy, jeśli zostaniemy z tym partnerem, ale w jakiś inny sposób się od niego psychicznie uwolnimy, tak, aby nas "nie straszył". Na przykład idąc na terapię dla współuzależnionych. Bo nie zawsze da się odejść. Czasem trzeba szukać innego ratunku. To oczywiście, jak zawsze, uproszczenie. Ale co myślicie o cieniu? Rozpoznaliście swój? A może jest ich więcej? 🤔🤗

Izabela @iz.abela1054 zapytała, jak można spędz

Izabela @iz.abela1054 zapytała, jak można spędzać wolny czas, żeby zająć czymś swoją głowę. To dobre pytanie, bo jak wiecie, nasz umysł nie lubi bezczynności i jeśli nie znajdziemy mu żadnego zajęcia, to sam sobie czegoś poszuka. 😉 Ja lubię prace plastyczne. Zawsze uważałam, że nie mam żadnych zdolności, ale kiedy moje dzieci były małe i szukałam im zajęcia, ze zdumieniem odkryłam, ile jest różnych technik i materiałów, które nawet ludziom bez talentu pozwalają tworzyć małe arcydzieła. Przez te ponad 20 lat uzbierałam zacną bibliotekę, w której każda kobieta znalazłaby zapewne coś dla siebie. Macie ją na 3 zdjęciu. To nie jest wcale całość mojej kolekcji rękodzielnika, a są tam wyłącznie książki z serii prace ręczne, od szycia, przez dzierganie, decoupage, witraże, hafty, makramy, lepienie, malowanie, kaligrafię, filcowanie na mokro i sucho, kwiaty z papieru, wstążek, aż po robienie mebli. Teraz już wszystko jest w internecie, ale kiedyś tak nie było. Przy okazji możecie zobaczyć, że mam też inne książki, niż te o lęku czy mózgu. 😀 Jest więc w czym wybierać. Mnie aktualnie znowu wciągnęło dekorowanie wydmuszek, z których robię puzderka. Wróciłam do tej pasji po dłuższym okresie przerwy. Ponieważ materiał, na którym pracuję, jest kruchy, a do tego dosyć mały, to muszę być skupiona, co pozwala mi nie myśleć o rzeczach, które mi nie służą. Nawet wieczorem nie tracę czasu na dziwne rozmyślania, czy odkrywanie „słabych miejsc” w ciele, tylko zastanawiam się, jaki mogę zrobić nowy projekt, albo szukam inspiracji w internecie. Poza tym chcę nauczyć się rysować ornamenty i mandale, co też świetnie zajmuje umysł.😊 Na drugim zdjęciu macie doskonałą książkę do projektowania ubrań. To jeszcze ciągle przede mną, ale nie porzuciłam swojej pasji, o której niektórzy z Was wiedzą. Kwiaty ze wstążki to kolejna rzecz, która mnie fascynuje. Alternatywnie można robić kwiaty z pianki. Też nie trzeba być uzdolnionym plastycznie, tylko trzeba poznać technikę i dostępne materiały. A ten dziwny niebieski przedmiot, to kalimba. Moje kolejne hobby. Brzmi cudownie. Uwielbiam ten dźwięk i uczę się nut, żeby na niej grać. (cd.poniżej)

Miałam pisać o książce, ale chciałam najpierw

Miałam pisać o książce, ale chciałam najpierw sprawdzić, czy autor jest na IG i przy okazji znalazłam fajny filmik, w którym objaśnia, jak to się dzieje, że niektórzy nie mogą przestać negatywnie myśleć, a także odpowiada na pytanie, dlaczego często mamy ataki paniki, jak na przykład odpoczywamy. Otóż nasze szare komórki nie lubią bezczynności i jeśli ich niczym nie zajmiemy, to one sobie same znajdują zajęcie. A że mamy skłonność do negatywnego myślenia, to właśnie ta „wyrzeźbiona” przez nasze negatywne myśli autostrada w naszym mózgu sprawia, że to właśnie ją one wybiorą, bo wolą drogę znaną, wygodną i szeroką. ZAPAMIĘTAJCIE: za każdym razem, kiedy pozwalamy negatywnym myślom dojść do głosu w naszej głowie, poszerzamy pewne połączenia w mózgu i utrwalamy zachowania, których tak naprawdę powinniśmy unikać. Kto zna niemiecki, niech obejrzy ten filmik, bo jest naprawdę super wytłumaczone (przedostatni post na @bernhardt_methode). A kto nie zna, niech zobaczy chociaż, co on rysuje, bo już tego można sporo wywnioskować. No a wracając do książki, to ona jest o tym, jak odwrócić te negatywne procesy. Oprócz tego znajdziecie w niej informacje o przyczynach ataków paniki, a także o tym, jak działa nasza podświadomość i jak próbuje nas ostrzec, zmuszając nas do zmiany zachowania lub stylu myślenia. Z książki dowiecie się także, jak odróżnić sygnały wysyłane przez naszą intuicję (czyli przeczucia) od decyzji podejmowanych przez świadomy umysł. Jest też trochę o objawach, których się boimy, że świadczą o jakiejś poważnej chorobie, gdy tymczasem są wyłącznie reakcją na lęk i miną, jak przestaniemy się bać. Reasumując jest tam sporo wiedzy zaserwowanej w sposób tak przystępny, że nic, tylko się nią raczyć, a po przeczytaniu zająć się przeprogramowaniem własnego mózgu, aby z jednej strony PRZERWAĆ nawykowy wzorzec zachowania lękowego, a z drugiej STWORZYĆ nowe połączenia neuronalne, czyli nową „autostradę”.😊 Jak Wam się podoba ta perspektywa życia bez lęku? Ja uważam, że nie ma na co czekać, tylko trzeba działać. Wiem, że niektórzy już kupili książkę. Czekam więc na feedback. Jestem pełna dobrych przeczuć. 🤗

Tak książka jest tak dobra, że nie umiem znaleźć słów, żeby Wam to opisać. To chyba pierwszy raz, że mi odjęło mowę. Serio! Jestem zachwycona. Może jak mi minie ekscytacja, to coś napiszę. Ktoś z Was czytał?

Wiecie, że mam taką koleżankę, która W OGÓLE

Wiecie, że mam taką koleżankę, która W OGÓLE nie doświadcza uczucia niepokoju?! Oczywiście jeśli ma powód, to się denerwuje, ale NIGDY nie odczuwa tego dziwnego uczucia psychicznego napięcia, czy lęku bez żadnej przyczyny, z którym boryka się każdego dnia tak wiele osób. W czym tkwi tajemnica? Co ona robi INACZEJ? 🤔 Myślę, że to w znacznej mierze zasługa tego, że ona oddycha wyłącznie nosem. Jako specjalista od chorób płuc świetnie zna mechanizm oddychania i umie oddychać PRAWIDŁOWO. To sprawia, że jest właściwie natleniona, więc eliminuje jeden z potencjalnych powodów złego samopoczucia. Ja wiem, że źle oddycham, ale ostatnio naprawdę nad tym pracuję. A kiedy kilka dni temu przeczytałam książkę „Zamknij usta”, to od razu przypomniało mi się nasze wyzwanie DIETA MENTALNA (jest w wyróżnionej relacji) i pomyślałam, że teraz czas na DIETĘ POWIETRZNĄ. Bo tak naprawdę chodzi właśnie o to, by nabierać MNIEJ powietrza. Czyli nie robimy tak, jak się zwykle mówi, żeby robić wolny głęboki wdech i głęboki wydech, tylko robimy mały wdech i mały wydech, a po wydechu robimy komfortowe (czyli nie na siłę) wstrzymanie oddechu. To sprawia, że finalnie nasz organizm dostaje mniej tlenu, co pozwala mu wyrównać poziom dwutlenku węgla w organizmie. A to z kolei pozwala lepiej natlenić komórki. Brzmi dość abstrakcyjnie, ale dokładny mechanizm jest opisany w tych książkach. To nie są żadne pseudonaukowe teorie, tylko udowodnione i znane mechanizmy fizjologiczne. Autor proponuje serię ćwiczeń, które mają pomóc w różnych dolegliwościach, w tym w wyleczeniu astmy, ale oczywiście także w redukcji napięcia psychicznego. Ja nawet nie próbuję podjąć próby ćwiczeń 20-minutowych, bo nie jestem taka systematyczna, ale staram się nie wzdychać i nie ziewać. No i płyciej oddycham. 😊 Wiem, że o tym oddychaniu było ostatnio kilka postów, ale ponieważ chciałam Wam pokazać książę „Zamknij usta”, to przy okazji napisałam kilka słów. A określenie „dieta powietrzna” łatwo zapada w pamięć, więc może ci z Was, którzy oddychają ustami, będą w stanie to bardziej kontrolować i dzięki temu mniej się będą nim „objadać”, co w efekcie powinno polepszyć Wasze samopoczucie. To co? Ktoś się do mnie przyłączy? 😘

Pierwszy punkt jest w miarę oczywisty. To wszystk

Pierwszy punkt jest w miarę oczywisty. To wszystko to, co dzięki nerwicy udało nam się uzdrowić we własnym życiu. Ta choroba zmusza nas do różnych działań i do zmiany niektórych zachowań, które niszczą psychicznie nas i/lub naszą rodzinę, a czego często nie jesteśmy świadomi, bo tak jesteśmy skupieni na swoich stanach emocjonalnych. Jeśli chodzi o mnie, to gdybym nie zaczęła mieć ataków paniki, prawdopodobnie dalej bym kontynuowała swój destrukcyjny marsz i krok po kroku rujnowała psychikę moich dzieci, osaczając je tymi wszystkimi chorymi wymysłami mojego umysłu. Widzę, ile złego uczyniłam i chociaż z jednej strony jestem wdzięczna Losowi, że sprawił, że się opamiętałam, to z drugiej ubolewam, że stało się to tak późno. Mam nadzieję, że Wam się to uda szybciej.💪 Zatem pierwszy punkt, to są zmiany, które wprowadzamy w naszym życiu, a które w efekcie wychodzą nam na dobre.😊 A jakie zmiany, to już wiecie: radzenie sobie z negatywnym myśleniem, prawidłowe oddychanie, asertywność, aktywność fizyczna, dobre tłuszcze dla mózgu, dokarmianie bakterii jelitowych, unikanie negatywnych informacji i toksycznego towarzystwa, ale jednocześnie pielęgnowanie i rozwijanie wartościowych kontaktów społecznych. To tak w wielkim skrócie dla przypomnienia. A kto nie wie, po co i jak to robić, odsyłam do starych postów. 😊 Ale co oznacza punkt 2 ze zdjęcia? 🤔 Otóż nad nim muszą w spokoju pomyśleć ci, którzy solidnie nad sobą pracują, ale nadal nie widzą efektów. Czasem może być bowiem taka sytuacja, że ataki paniki „ratują” nas przed czymś, czego bardzo nie chcemy, ale albo nie umiemy się do tego przyznać, albo nawet tego nie jesteśmy do końca świadomi. Na przykład bardzo nie lubimy odwiedzać jakiegoś członka rodziny, a powinniśmy ze względu na bliskie pokrewieństwo. Choroba daje nam w tym wypadku „alibi”, że nie musimy tego robić. Innym przykładem „zysku” może być fakt, że „dzięki” chorobie nie musimy opiekować się na przykład jakimś chorym krewnym, albo że nasz partner poświęca nam więcej uwagi, niż zanim zachorowaliśmy. Tu jednak warto uważać, bo to też może mieć pewne granice, po przekroczeniu których zacznie nas traktować jak balast. 😉 (cd. poniżej)

Słuchajcie! Ostatnio zdarzyło mi się coś bardz

Słuchajcie! Ostatnio zdarzyło mi się coś bardzo wyjątkowego. Dagmara @endomamapl zaproponowała mi napisanie posta na jej profil! 😀 Poczułam się tym bardzo zaszczycona i z przyjemnością przyjęłam jej propozycję. Będzie mi bardzo miło, jeśli tam zajrzycie, bo właśnie dzisiaj został opublikowany. 🤗 Ja osobiście nie znam problemu endometriozy z własnego doświadczenia, ale być może są wśród Was dziewczyny, które się z nim borykają, więc u Dagmary znajdziecie wiele informacji na ten temat i, co równie ważne, wspaniałą grupę wsparcia. To przykład praktycznego działania, które przekłada się na spotkania w realu. Jestem pełna podziwu i w głębi duszy mam nadzieję, że nam też się kiedyś w końcu uda spotkać. Naprawdę o tym marzę. Tyle, że potem ta część mnie, która zwykle podkłada mi psychiczną nogę i sabotuje moje działania, mówi do mnie z szyderczym uśmiechem, że to się w życiu nie uda. Kiedy jednak patrzę na Dagmarę to widzę, że może się udać! Jest takie powiedzenie, że gdzie jest wola, tam też jest i sposób, więc jeszcze wszystko przed nami! 😀 Jak myślicie? Damy radę? 🤔 Zanim jednak wyściskam Was w realu, ślę Wam wirtualne ciepłopuchate ośmiosekundowce (kto nie wie, co mam na myśli, musi przeczytać moje stare posty), a Tobie Dagmara @endomamapl jeszcze raz dziękuję za Twoją propozycję. Myślę, że Ustka to świetne miejsce na ewentualne spotkanie. 🤗❤️

Kiedyś żyłam w dwóch światach. W jednym, żeb

Kiedyś żyłam w dwóch światach. W jednym, żeby sobie zasłużyć na miłość, musiałam być grzeczna, przynosić same piątki i się nie sprzeciwiać. W tym świecie „kocham cię” słyszałam równie często, jak „nienawidzę cię”. Ciągle się zastanawiałam, za co mogę dostać karę i jaka ona będzie? Czy tylko przeszywające serce, lodowate milczenie? Czy zakaz wyjścia na podwórko? Czy może tym razem dostanę lanie? W drugim świecie wystarczało, że po prostu byłam. Tam się nikt na mnie nie obrażał. Czułam się bezwarunkowo akceptowana. Tam nigdy nikt mi nie powiedział, że mnie nienawidzi, bo mu zniszczyłam życie. Nie pamiętam też, żebym kiedykolwiek usłyszała „kocham cię”. Nie musiałam jednak tego słyszeć, bo te słowa brzmiały w każdym troskliwym geście. Nawet w tym tak bardzo wtedy przeze mnie nielubianym sprawdzaniu, czy mam podkoszulkę (nigdy nie miałam). Albo w pilnowaniu, żebym nie siadała na studni, bo się przeziębię. W gotowaniu moich ulubionych potraw. W robieniu kogla-mogla. W całowaniu mojego pieprzyka na stopie, którą najpierw musiałam umyć w dużej, metalowej misce. We wspólnym graniu w Chińczyka i wieczornym śpiewaniu piosenek ze szkolnego śpiewnika mojego Dziadka. W oglądaniu starych zdjęć i w cotygodniowym chodzeniu na cmentarz, żeby wypielić groby. W wysłuchiwaniu mojego gadania i odpowiadaniu na pytania. W zaplataniu warkoczy i myciu butów mlekiem przed niedzielną mszą. Kiedy wracałam z drugiego świata do pierwszego, zawsze płakałam w autobusie. Nawet kiedy byłam już pełnoletnia, to rozpacz nadal rozdzierała moje serce, że wracam z raju do piekła. Z szosy widziałam dom Dziadków, który oddalał się ode mnie z każdą sekundą. Aż w końcu znikał. Gula w gardle znikała dużo później. Boże, jaką ja byłam szczęściarą, że miałam swój raj! W moim raju nie było żadnych luksusów. Stary telewizor nie działał, a w sypialni nie było ogrzewania. Była za to pierzyna i ciepły termofor włożony pod nią troskliwą ręką Babci. Zimą Dziadek rozpalał ogień w piecu kaflowym, a ja uwielbiałam przesuwać zmarzniętym po kilkugodzinnym pobycie na dworze tyłkiem po jego wypukłej powierzchni i czuć, jak z każdą chwilą robi mi się coraz cieplej.(cd.poniżej)

Zgadzacie się z tą śmiałą tezą? Przyznacie s

Zgadzacie się z tą śmiałą tezą? Przyznacie się, kto był dzisiaj na spływie, a kto utknął przy zlewie? 😉 Spokojnego wieczoru, Kochani! Pamiętajcie, ten dzień się jeszcze nie skończył, więc zawsze można dokonać stosownych modyfikacji w głowie. ❤️

Wyobraźcie sobie, że jesteście cesarzami ogromn

Wyobraźcie sobie, że jesteście cesarzami ogromnego państwa. Wasze decyzje nieustannie wpływają na los bilionów Waszych poddanych. Od tego, co zjecie, co pomyślicie, ile czasu poświęcicie na ruch, a ile na sen, zależy kondycja Waszych komórek, a w efekcie zdrowie Waszego ciała i psychiki. Nie jest łatwo zarządzać tak olbrzymim organizmem i trudno uchronić się od błędów. Ale na szczęście w każdej chwili można ze złego pana zmienić się w kochającego gospodarza. Każdy fragment naszego ciała to komórki, których kondycja zależy od naszych decyzji. 😊 Być może myślenie o sobie, jako zbiorze mikroskopijnych istot, to sposób na otoczenie samego siebie większą miłością i troską? 🤔 Dbając o planetę i wszystkich dookoła, nie zapominajmy o sobie. My też potrzebujemy naszej własnej uwagi i opieki. 😊 Dla mnie to wyobrażenie jest bardzo pomocne. Zanim sięgnę po coś niezdrowego, nie myślę już, że szkodzę sobie, bo to na mnie nie robiło często żadnego wrażenia, ale że szkodzę swoim komórkom. To wzbudza we mnie pewne poczucie odpowiedzialności i moje decyzje stają się bardziej przemyślanie. Czyli nie są takie automatyczne, tylko towarzyszy im pewna refleksja. Poza tym zdaję sobie sprawę, że każdy człowiek ma w swoim ciele więcej mikroorganizmów niż „ludzkich” komórek (!), więc moje działania wpływają także na tych „obcych” współlokatorów, którzy nie zawsze są do „mnie” przyjaźnie nastawieni. Dlatego powinnam skupić się na tym, żeby wspierać tych, którzy są po „mojej” stronie, a wrogów zwalczać. Bo tak robi dobry cesarz. A że komórki, to nie są zwykłe klocki, tylko żywe "organizmy", które do tego podobno są wrażliwe nawet na nasze myśli, to dlatego staram się dbać o to, żeby one nie były toksyczne. Ostatnio to nawet intensywnie pracuję nad tym, by były życzliwe i konstruktywne. Trochę na siłę, bo niby nie mam zbyt wielu powodów do radości. Ale z drugiej strony wszyscy moi bliscy są zdrowi, więc czym tu się martwić? 😀 A Wy? Jak traktujecie swoich „poddanych”? Wspieracie ich? Czy raczej jesteście po stronie wrogich mikroorganizmów?🤔
.
.
.
.
.
.
. #zdrowie #zdrowiepsychiczne #człowiek #ludzie #troska #dbamosiebie #przemyślenia #rozmyślania #wyobraźnia #psychika #władza #myśli

Wyobraźcie sobie, że w Waszym sercu mieszka mał

Wyobraźcie sobie, że w Waszym sercu mieszka małe dziecko, które zaczyna płakać zawsze wtedy, kiedy odczuwacie lęk. Jak można je uspokoić? Tak, jak uspokaja się dzieci. Czyli albo odwróceniem uwagi, albo dotykiem.😊 ODWRÓCENIE UWAGI, to skierowanie jej na inny obiekt, żeby zapomnieć o tym, czego się boimy. Mnie zawsze do głowy przychodzi spacer po rozwieszonej między budynkami linie, bo z czynności wymagających maksymalnego skupienia jest u mnie na miejscu nr 1.😀 A z mniej ekstremalnych propozycji to kaligrafia, albo jakieś precyzyjne roboty. Najlepiej, żeby skutek braku uwagi był dla nas na tyle irytujący, żebyśmy musieli się zmusić do uważności. Chodzi bowiem o to, żebyśmy nie robili tego automatycznie, bo wtedy cały czas swoją uwagą nadal PODSYCAMY lęk, zamiast go GASIĆ. Niektórzy skupiają się na liczeniu czegoś,co jest w zasięgu ich wzroku.😊Drugim sposobem jest DOTYK. Przytulenie i pogłaskanie dziecka koi jego niepokój. Ale jak dotrzeć do tego przestraszonego dziecka w środku? Przecież tam nie da się wsadzić ręki! Na szczęście nasze ciało jest takie cudowne, że nam w tym pomoże. A konkretnie pomoże nam nerw błędny. To najdłuższy nerw w naszym ciele, który wychodzi z czaszki i następnie oplata nasze narządy. Jedna z jego dwóch części może nam pomóc zredukować napięcie. Chodzi więc o to, żebyśmy poprzez świadome wpływanie na nerw błędny osiągnęli efekt rozluźnienia. Tak, jak ugniatamy plastelinę i ona robi się miękka, tak my „masujemy” nasz nerw. A jak to robimy? Na przykład śpiewem, bo nerw błędny połączony jest ze strunami głosowymi. Innym sposobem jest głębokie i wolne oddychanie przeponowe, albo stymulowanie ciała zimną wodą. Okazuje się bowiem, że narażenie ciała na ostre zimno (w tym nawet picie lodowatej wody), zwiększa aktywację nerwu błędnego. Może to właśnie tłumaczy, dlaczego morsowanie staje się tak popularne? Po prostu nerw błędny morsów jest w takiej ekstazie, że oni wręcz kipią radością.😀Jak więc widzicie, każdy z nas może, wpływając na swój nerw błędny, dbać o zdrowie psychiczne. Sposobów jest kilka. Oprócz tych wyżej wymienionych są nimi też kontakty społeczne. Miejmy nadzieję,że wkrótce wrócą do normy,co poprawi naszą kondycję psychiczną.🤗

Follow on Instagram

Najnowsze wpisy

Giełda
Koronawirus
Uzdrowienie wewnętrznego dziecka
Lustra
Wirus z Chin

Zaobserwuj mnie

Przeczytaj koniecznie

Bajki terapeutyczne dla dorosłych

Najnowsze komentarze

Marta o Chorzy kontra zdrowi
Przyjaciel Sokratesa o Trzy sita
Tomasz o Pranie mózgu a nerwica
Ewa o Pranie mózgu a nerwica
tomasz o Pranie mózgu a nerwica

my i oni

Chorzy kontra zdrowi

modele matek

Relacja matka-dziecko

UWAGA!

Najnowsze wpisy dodaję na Instagramie

Kontakt

Jeśli masz ochotę do mnie napisać, możesz wysłać mi wiadomość na adres ewa@ilemnietoja.pl.

Opis mojej choroby

Ataki paniki i agorafobia

spis treści

Asertywność (4)
Bajki terapeutyczne (48)
Książki (42)
- Książki do psychoterapii (13)
- Książki pozostałe (29)
Luźne rozważania (73)
Moje doświadczenia z nerwicą (21)
Mózg (17)
- BDNF (6)
Odżywianie (7)
Praktyczne rady (51)
Śmierć (3)
Trochę wiedzy teoretycznej (3)
Umysł (6)

biblioterapia

Zestawienie książek, które pomogą Ci uporać się z różnymi problemami psychicznymi

Napad paniki

Czego się boimy podczas napadu paniki?

koniec ataków paniki

Kiedy się skończą ataki paniki?

Archiwum wpisów

Archiwum wpisów

2021 ilemnietoja ©

Ashe Motyw przez WP Royal.

Na tej stronie używamy plików cookie Google, by móc świadczyć Ci usługi, personalizować reklamy i analizować ruch. Informacje o tym, jak korzystasz z tej strony, są udostępniane Google. Korzystając z niej, zgadzasz się na to.