Kontakt
Polityka prywatności

Nerwica, zaburzenia lękowe i ataki paniki

Leczenie nerwicy bez leków, zaburzenia lękowe i ataki paniki.

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
- Terapia poznawczo-behawioralna
- Terapia poznawczo-behawioralna a Mindfulness
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
- Terapia poznawczo-behawioralna
- Terapia poznawczo-behawioralna a Mindfulness
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki
Kontakt
Polityka prywatności

Instagram

ile_mnie_to_ja

Instagram post 2158681775092949942_5613139802

Wyobraźcie sobie pająka, który chodzi cały czas pomiędzy punktem A i B tą samą drogą i tka swoją nić. Ta nić staje się coraz grubsza i bardziej wytrzymała. Coraz trudniej ją zerwać.🕸️A teraz wyobraźcie sobie, że punkt A to jest Wasz mózg, a punkt B, to wspomnienie, które wywołuje Wasz ból, lęk czy nienawiść. ... Prawda jest taka, że im częściej o czymś myślimy, tym trwalszą ścieżkę „rzeźbimy” w naszym mózgu. 🧠 Zadajcie sobie wobec tego pytanie: „Czy na pewno tego chcę? Czy na pewno chodzi mi o to, by siebie krzywdzić?” 🤔 Żeby bardziej sobie uświadomić, że naprawdę to robimy, możemy to przyrównać do rany, którą cały czas rozdrapujemy. Im częściej w niej grzebiemy, tym trudniej się goi. Ale ból fizyczny zmusza nas, byśmy ją zostawili w spokoju. Niech się zasklepi. Nikt z tym faktem nie dyskutuje, bo to jest oczywista oczywistość. W przypadku bólu psychicznego to już nie jest takie oczywiste, a na rany psychiczne nie da się założyć plastra. Można je jednak także leczyć. Najlepszym lekarzem jest czas i święty spokój. Zostawmy zatem te wspomnienia w spokoju. Niech nasz umysłowy pająk nie chodzi tam, gdzie czujemy smutek, złość czy niepokój. Mamy wiele innych wspomnień, które są piękne, budujące czy motywujące. To właśnie je powinniśmy pielęgnować i wzmacniać naszą uwagą. 😊 Zróbcie sobie takie postanowienie, że za każdym razem, kiedy poczujecie negatywną emocję, postanowicie OD RAZU zidentyfikować, JAKA MYŚL ją wywołała. Jeśli jest to wspomnienie, o którym tak naprawdę chcielibyście zapomnieć, to wyobraźcie sobie też OD RAZU coś, co Was ukoi. Naprawdę możecie sobie zwizualizować w głowie takiego pajączka. Zawróćcie go ze złej drogi.😊 Nasza wyobraźnia jest nieograniczona. Warto ją od czasu do czasu wykorzystać na swoją korzyść, a nie być przez nią ciągle wykorzystywanym. Bo jeśli puszczamy myśli samopas, to robią, co chcą. Oczywiście są osoby, którym to służy. Sama taką znam. Jej wyobraźnia działa na jej korzyść. Ale dla wielu z nas brak kontroli nad myślami kończy się złym samopoczuciem, smutkiem, a w efekcie prowadzi do nerwicy. Czy na pewno tego chcemy? Jeśli nie, to uważajmy, CO myślimy. I będzie dobrze.🤗

Instagram post 2147151082711884208_5613139802

Zgadnijcie, na jakiej wyspie mieszka najwięcej ludzi na świecie? Na wyspie Kiedyś. Czy też tam czasem pomieszkujecie? A może już na dobre się osiedliliście? Ja to się chyba tam nawet zakorzeniłam. 🤣 Ale mam zamiar to zmienić, bo wiem, że tylko opuszczając wyspę mogę zacząć realizować swoje marzenia. Im dłużej bowiem na niej mieszkam, tym więcej czasu tracę i tym bardziej oddalam się od moich celów. Oczywiście, podobnie jak inni wyspiarze, umiem znaleźć całą masę powodów, dla których tam jestem. Bo miałam kiepskie dzieciństwo, bo mam za mało pieniędzy, bo najpierw muszę coś innego, bo mam za mały dom, bo mam za duży dom, bo mam stary dom, bo czegoś nie umiem, bo kogoś nie znam itd. Nie jestem żadnym wyjątkiem. Każdy z nas ZAWSZE umie znaleźć wymówkę, dlaczego coś zrobi KIEDYŚ. W kwestii wymyślania różnych usprawiedliwień i wykrętów często osiągamy poziom mistrzów olimpijskich.😉 Tymczasem, jeśli chcemy osiągnąć sukces w jakiejkolwiek dziedzinie, to najpierw musimy wydostać się z tej przeklętej wyspy! Musimy przestać szukać powodów, dlaczego czegoś nie możemy zrobić TERAZ albo JUŻ. Wyspa Kiedyś jest jak bagno. Zapadamy się w nią. Wprawdzie może to momentami być wygodne, bowiem nasza kreatywność w wyszukiwaniu usprawiedliwień i wymówek łagodzi trochę wyrzuty sumienia czy poczucie jakiegoś braku spełnienia, ale koniec końców działa to na nas destrukcyjnie. Zwłaszcza, jeśli popatrzymy wstecz. Wtedy najlepiej widać, ile czasu, ile szans czy ile życia zmarnowaliśmy. Także w kwestii zdrowia psychicznego przebywanie na wyspie KIEDYŚ wydłuża nasz proces leczenia. Żadne wydarzenia z przeszłości nie powinny niszczyć nam teraźniejszości. Bo na to, co było, wpływu nie mamy, ale na to co przed nami, to już tak. Zatem zamiast siedzieć na wyspie Kiedyś i zastanawiać się, co kiedyś zrobimy, zacznijmy od podstawowej rzeczy: opuśćmy ją. Czego i sobie, i Wam życzę! 🤗

Instagram post 2145619985440021505_5613139802

Jakiego języka mózg używa najchętniej? Obrazkowego! A im ten obraz jest dziwniejszy, śmieszniejszy, nieprawdopodobny, czy nawet sprośny, tym większa szansa, że go zapamiętamy. Warto to wykorzystać do tworzenia listy zakupów. Takie użycie pamięci ma wiele zalet. A najważniejszą z nich jest trening umysłowy, czyli siłownia dla mózgu. Jak to zrobić? Jedna z metod polega na wyobrażeniu sobie jakiejś dobrze nam znanej drogi, na której w określonych miejscach umieszczamy nasze zakupy. U mnie to była klatka schodowa mojej mamy. Wyobraziłam sobie, że przed wejściem rozściela się dywan z folii aluminiowej, po którym wchodzę do środka. Na parterze pod „1” widzę lewitujące kromki ciemnego pieczywa, które usiłuje złapać jakaś ręka wystająca z drzwi. Na schodach na piętro leży moja 75-letnia mama, która aktualnie jest pokłócona z 82-letnim sąsiadem spod „2”. Trzyma w ręku karabin (nie muszę go kupować 😉) oparty na słoiku z ajwarem i strzela do stojącego w drzwiach sąsiada nabojami z ciecierzycy. Pod „3” stoi duży garnek z parującym wrzątkiem, a nad nim dynda kogut-zabawka dla psów. Chcę ugotować rosół. Pod 4 sąsiadka wysiaduje jajka, a pod 5 stoi wieszak z sukienkami uszytymi z chusteczek do nosa. Pod 6 w ogromnym plastikowym pojemniku siedzi sąsiad i naciera się hummusem. Pod 7 pies z trzema głowami liże masło, śmietanę i jednocześnie pije mleko. Pod 8 jest usypana ogromna góra mąki, z której na margarynie zjeżdża pewna celebrytka i krzyczy "juhu!" Do tych dziwnych obrazów warto dodawać dźwięki i zapachy, bo im tych bodźców jest więcej, tym łatwiej dany obraz nam się utrwala. Takich ścieżek należy opracować sobie kilka, żeby nam się nie myliło. A kiedy zrobimy zakupy, musimy je przejść ponownie i tym razem sobie wyobrazić, że nic tam nie ma. Możemy to sobie wizualizować, że szaleje tam wiatr, który zamiata pustą przestrzeń. Nie koncentrujemy się na „zakupach”, bo wtedy dalej je pamiętamy. Tam po prostu nic już nie powinno być. I taka pusta przestrzeń może być przy okazji ponownie użyta. Ciekawa jestem, ile produktów z mojej listy udało się Wam zapamiętać? Oczywiście napotkane osoby nie muszą być naszymi sąsiadami. Ale akurat na tej ścieżce było to dla mnie najwygodniejsze.

Instagram post 2143712352453841511_5613139802

Moja córka początkowo skrytykowała tą książeczkę, że jest nieekologiczna. Fakt! Można było zaoszczędzić trochę kartek, bo tekstu jest bardzo niewiele. 😊 Ale kiedy kilka dni temu była na coś wściekła, przypomniała sobie jedną z porad zawartych w tym niewielkim „podręczniku przetrwania” i ni z tego, ni z owego zaczęła podskakiwać. Obie wybuchnęłyśmy śmiechem, a jej złość rozmyła się w oka mgnieniu. 😄 Dlaczego takie zwykłe podskakiwanie momentalnie zadziałało? 🤔 Po pierwsze dlatego, że nasz mózg, jak wiecie z moich starych wpisów, czerpie informacje o świecie zewnętrznym z tych danych, które mu dostarczamy nie tylko za pomocą naszych zmysłów, ale też odczuwanych emocji. 🙉 Beztroskie podskakiwanie jest nierozłącznie związane z atmosferą rozluźnienia. Jest to jasny sygnał dla organizmu, że jesteśmy zrelaksowani i beztroscy. A po drugie zaczęłyśmy się śmiać, bo to było po prostu komiczne, kiedy ona najpierw wyrzuca z siebie całą frustrację, a potem bez zapowiedzi zaczyna skakać. Wydawało się, że w tej złości powinna zacząć czymś rzucać, a nie beztrosko podskakiwać. 😄 Efekt terapeutyczny został osiągnięty natychmiast. Problem się wprawdzie nie rozwiązał, ale zmieniło się jej nastawienie do niego i przestała postrzegać go już z taka powagą. To doprowadziło do tego, że już na spokojnie przemyślała całą sytuację i przestała się nią martwić i denerwować. 😊 Bardzo Wam polecam ten sposób. Wypróbujcie go przy okazji i zobaczycie, że od razu działa. A tą książeczkę możecie podarować komuś jako drobny upominek zamiast kwiatów czy czekolady. Bo znajdziecie w niej 12,5 błyskawicznych ćwiczeń (jedno już znacie), które wywołają uczucie szczęścia i optymizmu. A tych przecież nigdy za wiele.🤗
.
. .
#ekologia #czytam #czytambolubię #bookstagram #book #czytambolubie #pech #upominek #mózg #emocje #nerwica #nerwicalekowa #lęk #nerwy #prezent #zmysły #śmiech #radość #zabawa #psychika #książka #książki #wydawnictwo #optymizm #ćwiczenia #nerwicalękowa #życie #kobieta #optymizm #relaks

Instagram post 2138611505931817996_5613139802

Chciałam Wam pokazać coś … No właśnie nie wiem, jak powiedzieć. 🤔 Strasznego? A może pięknego? Biorąc pod uwagę, że wszystko, co żyje, musi kiedyś umrzeć, to śmierć motyla na budlei, czyli motylim krzewie jest chyba najlepszą, jaką mógł sobie wymarzyć. Dla mnie wyjątkowe jest to, że od rana chodził za mną POZYTYWNY post o umieraniu. Nie wiedziałam, jak zacząć. I wtedy znalazłam jego w tak pięknych okolicznościach. Przypadek? A czemu chcę pisać o takich sprawach? Bo czytam OSHO i tak się zastanawiam, a co by było, gdyby ci, którzy mówią, że śmierć nie istnieje, mieli rację? Powiem Wam, że to wszystko jest kwestia nastawienia. Kto widział małe dzieci, to wie, że one nie uważają siebie za oddzielne byty. Ta świadomość własnej odrębności wykształca się dopiero po pewnym czasie pod wpływem kontaktu z innymi ludźmi. To oni nas uczą, kim jesteśmy i kim oni są. A co, jeśli oni się MYLĄ? Co, jeśli my wszyscy powtarzamy jakiś BŁĄD? Zobaczcie, gdybyśmy odrzucili lęk przed śmiercią, bylibyśmy wolni. Bo to on nas powstrzymuje przed robieniem tego, co być może sprawiłoby nam przyjemność. To on sprawia, że nieustannie drżymy o naszych bliskich, czy są bezpieczni. Żyjemy otoczeni przez lęk z każdej strony. I teraz uwaga: MY czyli kto? 🤔 Kto wie na 100 procent KIM jest? Ja na przykład nadal nie wiem. Skoro więc nie znam samej siebie, to po co mam się martwić rzeczami, których mój umysł i tak nie ogarnia? Najpierw powinnam poznać siebie a potem dopiero brać się za inne trudne sprawy. Nadal mi się zdarza odczuć taki przypływ nieokreślonego niepokoju. Po nim od razu jest taki ulotny moment, w którym myślę, czy mu nie ulec. Czuję się, jak kierowca pędzący na stojącą na środku przeszkodę. Pamiętam jednak, że to ja trzymam kierownicę. Mogę bezpiecznie ominąć to „coś”. Po raz setny w takiej sytuacji mówię do siebie w duchu: „Co ma być to będzie. Najwyżej szybciej się spotkam z dziadkami”. I to działa! Zawsze działa! Zawsze udaje mi się pokazać lękowi środkowy palec. Nie boję się go już.😀 I coraz bardziej wierzę w to, że może z tym umieraniem jest inaczej, niż myślimy, że jest. Świat jest zbyt piękny, natura zbyt mądra, a my zbyt głupi, by to wszystko miało się tak po prostu kończyć.

Instagram post 2137035575392405083_5613139802

Rozmawiam ostatnio z mężem o naszej wspólnej znajomej, która ma ogromne problemy z niskim poczuciem własnej wartości. Mówię do niego: ”Wiesz, mam tyle tych książek psychologicznych. Dałam jej kilka z ćwiczeniami. Tylko, żeby robiła.” A on spojrzał na mnie, jak na ufoludka i zapytał :”Z jakim ćwiczeniami?” 😳 Poczułam się trochę skonsternowana jego wzrokiem i pytaniem. I mówię: ”No jak z jakimi? Takimi, że jak sobie ktoś mówi, że jest głupi, to co ma robić, żeby przestać”. A on patrzy na mnie, jakbym się ufoludkowo rozmnożyła: ” Ale jak można sobie samemu mówić, że się jest głupim?!!!” 😲 A jego głos wyraża szczere zdumienie pomieszane z niedowierzaniem. No to wtedy z kolei ja popatrzyłam na niego, jak na kosmitę i mówię: ‘A ty nigdy nie myślisz o sobie, że jesteś głupi?” 😲🤔 A on na to najszczerzej na świecie: „Ja?! Głupi?! A czemu miałbym tak myśleć?! Przecież nie jestem!!’” 😲 Dacie wiarę?! Znam gościa już naprawdę długo i wiem, że ma (za) wielkie poczucie własnej wartości, ale tym mnie zaskoczył. Zazdroszczę! 😀 Teraz jednak widzicie, dlaczego ja w domu nigdy nie rozmawiałam o swoich zaburzeniach. Bo to by była dla niego totalna abstrakcja. On wiedział, że ja się strasznie boję w czasie ataku paniki, ale nie wiedział dokładnie, o co chodzi. Nawet nie wiedział, jak to się nazywa. I nie mam zamiaru go oświecać, bo i tak nie zrozumie. 😀 W takich sytuacjach przywołuję sobie to powiedzenie ze zdjęcia i to mi oszczędza nerwów. Bo nie ze z każdym możemy porozmawiać na każdy temat. Tak po prostu jest. On generalnie uważa, że ja się wszystkiego boję, ale chyba do tej pory nie zdaje sobie sprawy, że to jest choroba. Po prostu jego umysł tego nie pojmuje. A zresztą w międzyczasie ja już przestałam się wszystkiego bać i dalej nad sobą pracuję, więc problem z brakiem komunikacji w tym zakresie sam się rozwiązał. 😀 Ale powiedzenie zawsze warto mieć w zanadrzu, bo nigdy nie wiadomo, kiedy i do czego nam się może przydać. 🤗
.
. .
#samoakceptacja #poczuciewłasnejwartości #choroba #atakpaniki #panika #napadpaniki #zaburzenia #zaburzenie #zaburzona #psychologia #psychika #powiedzenie #przysłowie #rozmowa #zaburzenialękowe #problem #zdrowiepsychiczne #nerwy #umysł

Instagram post 2136544957989675107_5613139802

Nie myślcie, proszę, że ja już od teraz będę pisać tylko o menopauzie
czy innych tego typu rzeczach.😀 Bez obaw! Ale post o lęku przed menopauzą
chodził mi po głowie od dobrych kilku miesięcy. A dzisiaj się
zmaterializował. 😊 Jest długi. Najdłuższy, jaki napisałam do tej pory.
Dlatego tym razem zapraszam Was na blog. Wpis przeczytacie klikając w
link pod opisem mojego profilu na IG. A w przyszłości znajdziecie go w
blogowym archiwum pod dzisiejszą datą. 😊 Mam nadzieję, że dziewczyny,
które się boją menopauzy, odzyskają spokój ducha.🤗 Jeśli macie jakieś
konstruktywne uwagi i uważacie, że warto by było coś tam jeszcze
uzupełnić, czy dopisać, to dajcie znać. Zależy mi na tym, żeby trochę
oswoić ten temat, bo po co się bać na zapas? To jest oczywiście, jak
zawsze, moje subiektywne spojrzenie na ten problem. Chętnie poznam
Wasze. Uściski.❤️
.
.
.
.
#blog #lęk #emocje #emocja #menopauza #kobieta #kobiety #spokój
#niepokój #obawy #strach #menopauza #klimakterium #przekwitanie
#kobietadojrzała #książka #książki #czytam #czytambolubię #nauka #wiedza #nerwica

Instagram post 2135499764779735394_5613139802

Powiem Wam coś strasznego. 🎃 U mnie w lustrze mieszka taka dziwna baba. W KAŻDYM lustrze! Nigdy nic nie mówi, tylko się na mnie gapi. Ale dzisiaj przemówiła. Zrobiła wielkie oczy, popatrzyła na mnie z niekłamanym przerażeniem i oznajmiła: ‘”Dzisiaj masz urodziny!”. A ja głupia dałam się jej podpuścić i odpowiedziałam: „Chyba ty!”. A ona dalej swoje: ”Kończysz 50 lat”. 😱Chciałam jej strzelić w ten poważny p… (wiecie, o co chodzi 😉), ale pomyślałam, że jak zbiję lustro, to 7 lat nieszczęść. A tego przecież nie chcę. Więc jej pokazałam język. Ona mi też. No to się odwróciłam i poszłam sobie. Nie będę z nią gadać! Jak nic, kłamała! Przecież jak ktoś ma 50 lat, to nie wystawia języka. Chyba jej się coś pomyliło. Wredna małpa chciała mi zepsuć dzień. Tylko co ja jej zrobiłam?! 🤔 Ona nic o mnie nie wie! Nie wie, że ja jestem twarda sztuka i nie dam się zastraszyć. Tylko się teraz zastanawiam, jak ją wygonić z tego lustra? Bo ona wygląda na złośliwą i na pewno sama sobie nie pójdzie. A do tego to ona ma 50 lat. Bo przecież nie ja. 😊Ja mam 26. Skoro czas to kwestia umowna, to ja się tak ze sobą umówiłam. I nikt mi nie będzie mówił, że jest inaczej. A już na pewno nie ta dziwna baba z lustra. Niektóry baby to są naprawdę wredne. Dopiero teraz to zauważyłam. 😘🤗

Instagram post 2134805083246934298_5613139802

Bardzo często jest tak, że jakieś przypadkowo usłyszane zdanie czy zauważony obraz wywołują w nas pewien ciąg myślowy, który ostatecznie nie ma nic wspólnego z tym, co do niego doprowadziło. Ja wczoraj zobaczyłam reklamę centrum handlowego. Było na nim zdjęcie młodej dziewczyny i napis w stylu „Jestem elegancka”. Mój umysł od razu podjął wątek i zapytałam sama siebie, czy ja jestem elegancka? Zgodnie z prawdą odpowiedziałam sobie, że nie jestem. A potem od razu zastanowiłam się, czemu? To z kolei wymagało przypomnienia sobie, co dzisiaj ubrałam. O ile wierzchnia cześć garderoby nie stanowiła problemu, bo było ją widać, to o tyle w ogóle nie umiałam sobie przypomnieć, co włożyłam pod spód. O czym to świadczy? To świadczy o kompletnym braku uważności. Najgorsze jest to, że te różne myśli, które odwracają moją uwagę od „tu i teraz”, nie są kompletnie produktywne. Bo gdybym jeszcze wymyśliła coś, co pomogłoby ludzkości, to kolor majtek nie byłby wcale taki ważny. Ale ja najprawdopodobniej myślałam o tzw. „niczym”. Na szczęście nie było to nic dołującego, bo miałam raczej dobry humor. Ale też nic wartościowego, skoro nie pamiętam. I tak sobie myślę, ile prawdziwego życia straciłam NA NIC? Ile wspaniałych momentów prawdziwego życia traci każdy z nas? Ilu ptaków nie usłyszeliśmy, na ile zachodów słońca nie zwróciliśmy uwagi, o ile nie były spektakularne, ilu ludzi minęliśmy zatopieni w swoich myślach, zamiast uśmiechnąć się do nich? To wszystko mogły być wspaniałe momenty. A zamiast nich często były umysłowe potyczki z samym sobą czy innymi wirtualnymi wrogami. I smutek, żal, frustracja, gniew, złość, lęk. A mógł być zachwyt, oczarowanie, ekstaza, radość i szczęście. Wiecie co w tym wszystkim jest najgorsze? Że to jest zawsze NASZ własny wybór! Czy nie uważacie, że należałoby to zmienić? Przecież nikt za nas tego nie zrobi! Tylko i wyłącznie każdy z nas ma wpływ na to, na czym się koncentruje i jakich wyborów dokonuje. I nawet, jak mamy z tym problem, to i tak nie jest źle. Bo przecież ostatecznie to MY wybieramy! Róbmy to mądrze. Zatem ja idę czyścić moje umysłowe lustro, a Wam życzę udanego dnia. Bez kurzu!

Instagram post 2133552134717620785_5613139802

Jechałam ostatnio samochodem i czymś się denerwowałam. W pewnym momencie coś odwróciło moją uwagę i jednocześnie poczułam, jak uchodzi ze mnie ta para, która się nagromadziła w związku z moimi myślami. Zaczęłam się śmiać, bo w końcu NAPRAWDĘ zrozumiałam, że żaden dzień nie musi być zepsuty, jeśli skoncentrujemy się na bieżącej chwili. Każdy dzień da się przeżyć, jeśli skupimy się na 'tu i teraz”. Mało jest takich momentów, w których dzieje się coś złego. One zwykle trwają chwilę i szybko przemijają. My, ludzie, mamy jednak zadziwiającą moc, że potrafimy je rozciągać w czasie, aż do nieskończoności. Zobaczcie: zwykła kłótnia. Ile wg Was trwa? Najczęściej kilka minut. Ale zanim do niej dojdzie w umyśle przynajmniej jednego z jej uczestników od dłuższego czasu szaleje emocjonalna burza. A po kilkuminutowej awanturze już dwie osoby przez wiele godzin wałkują, co kto powiedział, co mógł odpowiedzieć i co miał na myśli. To samo dotyczy naszych lęków związanych z przyszłością. Snujemy wizje tego, co może się zdarzyć. I pomimo że prawie nigdy się nie zdarza w tak złej wersji, jak zakładaliśmy, to nie wyciągamy z tego wniosków, tylko nadal bawimy się w jasnowidzów. Bądźcie szczerzy sami wobec siebie: czy zarobilibyście jakieś pieniądze na Waszych przewidywaniach? Jak często się sprawdzają? Pewnie nigdy, albo bardzo rzadko. Zatem po co bawić się we wróżenie z fusów, jak można się skupić na poszukiwaniu równowagi? Lepiej zająć się tym pulchnym malcem na końcu naszej emocjonalnej huśtawki i albo go odchudzić, albo dokarmić niejadka z drugiej strony. .
.
.#nerwy #emocje #nerwica #lęk #jasnowidz #człowiek #ludzie #niedziela #cytat #motywacja #samorozwój #samorozwoj #myśl #myślenie #umysł #złość #kłótnia #lęki #tuiteraz #chwilaobecna #awantura #blog #myśli #rozum

Instagram post 2129803352549302739_5613139802

Dobrego dnia, Kochani! 🤗❤️
.
.
.
.
#cud #doskonałość #motywacja #lęk #psychika #fałszyweprzekonania #strach #emocje #człowiek #ludzie #życie #życiowe #niepokój #nerwica #szczęście #prawdziwe #pesymizm #optymizm

Instagram post 2126146839481590920_5613139802

Kto z Was siebie lubi? A kto się cały czas siebie „czepia”? Kto robi sobie wymówki i nieustannie się karci? Do tego dotkliwie? Bo przecież o ile przy innych się hamujemy, to sobie możemy „nawrzucać” bez ogródek i nie przebierając w słowach. Zatem jak z tym lubieniem siebie samego jest u Was? Bo u mnie całkiem dobrze. Nie wiem, czy wiecie, ale te dwa słowa „Lubię siebie” mają magiczną moc. Za każdym razem, kiedy ich używacie, rośnie Wasze poczucie własnej wartości. Takie plus sto do nastroju. Właściwie to czemu mielibyśmy siebie nie lubić? Przecież każdy z nas jest wyjątkowy! A jednak dla wielu z nas to olbrzymi problem. Jak w ogóle stwierdzić, czy siebie lubimy czy nie? Warto poobserwować, jak rozmawiamy sami ze sobą. Oczywiście w głowie. To, co do siebie mówimy ma olbrzymi wpływ na nasze EMOCJE. Dobra wiadomość jest taka, że nawet, jak siebie nie lubimy, to możemy to zmienić. Zawsze! W każdym momencie! Od razu! Nawet teraz! I to całkiem za darmo! Jak to zrobić? Zabawimy się w programistów naszych umysłów. Będziemy się programować na „siebielubienie”. To łatwizna. Po pierwsze za każdym razem, kiedy poczujemy negatywne emocje typu smutek, żal, niepokój, a nawet złość, neutralizujemy je, powtarzając sobie w głowie „Lubię siebie” i czekamy, aż te emocje miną. Po drugie nawet, jak nie czujemy akurat negatywnych emocji, to i tak powtarzamy „Lubię siebie”, tak często, jak o tym sobie przypomnimy. Ale żeby zadziałało, to musi być kilkadziesiąt razy pod rząd. Po trzecie, kto się nie wstydzi, niech sobie poprzylepia w różnych miejscach karteczki z tym napisem. Albo niech sobie ustawi na blokadzie telefonu (cd.poniżej)

Instagram post 2123894509784572410_5613139802

Dzisiaj po raz pierwszy zdecydowałam się zrobić to, co zalecają ludzie sukcesu: spisywać swoje cele. Podobno spisany na kartce cel jest jako SAMONAPROWADZAJĄCY SIĘ POCISK. Zatem mówię: sprawdzam! Przygotowałam sobie oddzielny zeszyt i na jednej stronie zapisałam 3 cele, które chcę osiągnąć do końca roku oraz 6, które wyznaczyłam sobie na dzisiaj. Pierwsze spostrzeżenie było takie, że cel musi być konkretny. Początkowo chciałam zapisać ‘Wywieźć ubrania do kontenerów”, ale to chyba nie jest cel, bo może oznaczać wszystko. Na przykład posprzątanie szaf. A mi chodziło o coś innego. Dlatego zapisałam „Pozbyć się z pokoju worków z ciuchami”. Drugie spostrzeżenie było takie, że dotarło do mnie, że nie da się zrobić wszystkiego. Normalnie moje poranne plany są wielkie, bo myślę o tym, co jest do zrobienia, a potem nie starcza mi czasu. A tak naprawdę to nie wiem, co zrobić najpierw, więc się miotam, myślę i … wieczorem stwierdzam, że prawie nic nie zrobiłam. Zapisanie celu sprawia, że staje się konkretny. Myślałam, że to bujda. Ale tak serio jest. Dlatego nie wpisałam na dzisiejszą listę wykoszenia ogrodu, bo wiem, że nie dam rady czasowo, jeśli mam zrealizować to, co zaplanowałam na dziś. Ta refleksja naszła mnie jednak w momencie pisania. I dzisiaj zarośnięta działka nie będzie mnie martwić. Już czuję ulgę. W ogóle czuję się jakaś taka zmotywowana i pełna energii. To działa! Wieczorem zobaczymy, czy na pewno. Moje cele krótko- i długoterminowe nie dotyczą zdrowia, bo ten cel mam tak wryty w umysł, że nie muszę go zapisywać. Ale osobom, które walczą z nerwicą proponuję spróbować z listą celów. Nie przesadzajcie z wymaganiami wobec siebie. Ale codziennie coś realizujcie. Jak ktoś ma agorafobię, niech na przykład wpisze cel: wejście do sklepu osiedlowego. Kto inny nich wpisze: przeprowadzenie wieczornej praktyki wdzięczności. W sumie to może wpisać każdy. Ja też sobie dopiszę, jako punkt 7 na dzisiaj. Oprócz tego wieczorem skupię się na popatrzeniu na cele długoterminowe, żeby mój pocisk wiedział, czego od niego oczekuję. Napiszcie w komentarzu, jak Wam się podoba pomysł z zapisywaniem celów. A może ktoś z Was go praktykuje?

Instagram post 2123224579183715055_5613139802

Gdybyście mnie zapytali, jakie korzyści osiągnęłam ze swojej choroby, czyli co mi ona dała, to już Wam odpowiadam: UODPORNIŁAM SIĘ na myślenie. A konkretnie na katastrofizowanie i czarnowidztwo. To wcale nie oznacza, ze takie myśli się nie pojawiają. Owszem, są. Mniej niż kiedyś, ale są nadal. Jednak ja je teraz postrzegam jak takie ZARAZKI, a moje załamanie nerwowe sprzed kilku lat, jak SZCZEPIONKĘ. Pamiętajcie: to, że nabywamy odporność na jakąś chorobę, wcale nie znaczy, że wywołujące ją bakterie czy wirusy ZNIKNĘŁY. One są nadal, tylko NAM nic nie robią. Ale oczywiście zawsze musimy dbać o swój organizm, żeby był silny i „się nie dał”. To nasze zadanie do końca życia. Nigdy nie powinniśmy o tym zapomnieć, jeśli chcemy być zdrowi. A ja chcę. I z tego powodu przyglądam się moim myślom, bo jakże inaczej miałabym to robić, skoro tu chodzi o emocje? Od ponad dwóch lat dzielę się z Wami wytworami swojego umysłu, ale chyba nie powiedziałam Wam jednej NAJWAŻNIEJSZEJ rzeczy: one są mi OBOJĘTNE. Czyli są NEUTRALNE emocjonalnie, albo wręcz zabawne. Wiem, że to brzmi dziwnie, że kiedy piszę o lęku, to może mnie to bawić. Ale tak jest. Często śmieję się z tego, jak mój nadgorliwy umysł się „stara”. Ale mnie to najczęściej „nie rusza”. I to jest ta „korzyść” z nerwicy. Po prostu nauczyłam się ignorować niektóre myśli, a inne umiem „spacyfikować”. Bardzo niewiele z rzeczy, które mi przychodzą do głowy, jest w stanie zdenerwować mnie na tyle, by zepsuć mi samopoczucie, czy mnie w jakiś sposób ograniczyć. Nauczyłam się, że emocje po prostu są i tego nikt nie zmieni. Możemy jednak nauczyć się innego reagowania na nie. Zwłaszcza na te negatywne. Niech nasz wianek będzie upleciony z tych najpiękniejszych, które nas wzmacniają, a nie wysysają z nas siły. I powiem Wam, że jedną z rzeczy, której jestem pewna na 100% jest to, że to MY decydujemy, jak postrzegamy nasze życie. Jeśli nauczymy się to robić z odpowiedniej perspektywy, zostaniemy zwycięzcami. Dlatego warto nad sobą pracować. A efekty na pewno nas pozytywnie zaskoczą.
.
.
.
#emocje #psychika #psychologia #mózg #umysł #nerwy #nerwica #cytat #kwiaty #maki #ból #smutek #myśli #szczęście #motywacja #wianek #życie

Instagram post 2122834208977317528_5613139802

Wczorajszy wieczór utwierdził mnie w przekonaniu, że każdy człowiek jest w stanie pokonać swoje lęki. Dla wielu z Was deliberowanie, czy wsiąść na statek, czy nie, jest abstrakcyjne. Ale dla równie wielu to wyczyn, o którym marzą w głębi serca, często nie wierząc, że oni też mogliby to zrobić. Kluczem do sukcesu jest samodyscyplina, czyli zmuszenie się do zrobienia tego, co powinniśmy, wtedy, kiedy powinniśmy, niezależnie od tego, czy nam się chce, czy nie. Albo czy się boimy, czy nie. Na nic nam się nie przydadzą dobre rady, jeśli nie zaczniemy działać. Moim zdaniem najlepsza jest metoda małych kroków, chociaż są też zwolennicy rzucania na głęboką wodę. Na mnie by to jednak nie podziałało, tylko jeszcze bardziej by mnie wystraszyło i sparaliżowało. Co zatem robić? Żeby się przekonać, że coś nie jest niebezpieczne, trzeba tego … spróbować. Bardzo często są to zresztą rzeczy, które robiliśmy przed zachorowaniem, ale teraz wydaje nam się to wręcz niemożliwe. Mówimy oczywiście o tym, co dla ludzi bez zaburzeń lękowych jest „normalne” i co oni robią bez zastanowienia. Jak zatem przekonać samego siebie i podjąć to „ryzyko”? Ja stosuję metodę „umawiania się ze sobą”. Na czym ona polega? Po prostu umawiam się ze sobą, że coś zrobię i dotrzymuję tej „obietnicy”. Nie dopuszczam do wymówek. Staram się stawiać sobie realistyczne cele, takie, które jestem w stanie osiągnąć. Ale to musi być zawsze coś WIĘCEJ, niż do tej pory. Nawet odrobinę. Gdyby wrócić do tego statku, to rejs po Odrze jest „bezpieczniejszy” niż po morzu, bo nie buja, bo jest blisko brzegu, bo w razie czego karetka szybciej dojedzie itp. Czyli zamiast dużego kroku, mały kroczek. Ale nie stanie w miejscu. Z wyciągiem też było podobnie. W tamtym roku były Pieniny, potem Karkonosze, a w tym Alpy. Zatem żeby osiągnąć cel, musimy zacząć się sami dyscyplinować i od siebie czegoś WYMAGAĆ. Dlaczego to jest ważne? Bo po pierwsze przełamujemy lęk.A po drugie, jeśli zachowujemy samodyscyplinę, to rośnie nasza samoocena,bardziej siebie samych lubimy i szanujemy. Jesteśmy z siebie dumni, a to napawa nas szczęściem. Z kolei im bardziej siebie lubimy,tym łatwiej nam przychodzi pokonywanie kolejnych trudności. (cd.poniżej)

Instagram post 2121752623922213827_5613139802

Dzisiaj czeka mnie duże wyzwanie, a nawet dwa. Powiedziałabym, że to pierwsze wręcz ogromne, zważywszy, że wieczorem ma być burza. Oczywiście sprawdziłam: dokładnie o tej godzinie, o której mam być na statku! Ja i statek! Tego nie było od lat! Kiedy kilka tygodni temu koleżanka zaprosiła mnie na urodziny na statku, pomyślałam, że jakoś przeżyję, bo to pewnie taka stojąca przy brzegu kawiarnia. Ale kiedy przedwczoraj wysłała sms z prośbą, by być punktualnie, bo statek ODPŁYNIE bez nas, to powiem Wam, ze naszły mnie, delikatnie mówiąc, wątpliwości. Ale ponieważ staram się wszystko traktować jak wyzwanie, a nie problem (pamiętacie ten post?), to stwierdziłam, że co ma być, to będzie. W sumie nie słyszałam, by jakiś statek na Odrze ostatnio zatonął i tego będę się trzymać. Na pewno dyskretnie rozejrzę się, gdzie są kamizelki ratunkowe. Ale to będzie rozsądne, bo nie umiem pływać. I postaram się usiąść z tamtej strony. 😉 Ale skupię się nie na kamizelkach, tylko na widokach, które podobno wieczorem są bajeczne i na miłej konwersacji. Oczywiście zapowiadana burza trochę mnie martwi, ale tłumaczę sobie, że w razie czego do brzegu chyba zdążymy dopłynąć, bo przecież nie będziemy na pełnym morzu. I tej wersji się trzymam. Poza tym prognozy często się nie sprawdzają. Niech zatem tak będzie i dzisiaj. 😀 A to drugie wyzwanie dotyczy moich obaw, że oprócz jubilatki nikogo więcej nie będę znała. Będą jednak same panie, chyba raczej starsze, niż młodsze, to mam nadzieję, że nawiążemy nić porozumienia. A jak nie, to i tak ten wieczór będzie udany, bo pokonam kolejny lęk. Nie pisałam Wam, ale w lipcu byłam w Austrii i znowu odważyłam się pojechać wyciągiem. Dowód macie na zdjęciu. I żyję! Dzisiaj też dam radę. Trzymajcie kciuki, żeby burza przyszła po moim powrocie do domu. Co radzicie, jechać autem i wznieść toast wodą czy jechać pociągiem i odrobinę zaszaleć? Oto jest pytanie! No i co na siebie włożyć? Wiadomo, jak nie ma problemów, to trzeba sobie jakieś stworzyć.😉
.
.
.#wyzwanie #koleżanka #nerwica #atakpaniki #napadpaniki #strach #lęk #panika #urodziny #kobieta #życie #góry #motywacja #problem #choroba #zdrowie #burza #obawy #damradę #pogoda #prognozapogody #pytanie

Instagram post 2117386119458010510_5613139802

Wyobraźcie sobie, że żyjemy w świecie, w którym nie ma luster. Dlatego ja nie wiem, jak wyglądam. Ale mój tata mówi, że mam oczy, jak mama. Patrzę zatem, jakie są jej i wiem, że moje są zielone. Nie wiem jednak, że mój tata ma problem z odróżnianiem kolorów. Mama z kolei mówi, że mam nos po tacie. Jestem więc pewna, że mój nos jest zadarty. Natomiast moja sąsiadka twierdzi, że powinnam mniej jeść, bo jestem za gruba i wyglądam, jak ta dziewczynka z drugiej klatki. Ja jestem mała i nie wiem, że moja sąsiadka ma jakieś zaburzenia i dla niej większość ludzi jest za grubych. Moja babcia uważa, że jestem za poważna, ale starsza siostra z kolei narzeka, że za dużo i za głośno się śmieję. Może, gdybym w jej obecności nie rozmawiała tyle przez telefon, to by myślała inaczej? A może babcia by też zmieniła o mnie zdanie, gdyby mnie zobaczyła ze znajomymi? Tego nie wiem i nawet przez myśl mi nie przemknie, że mogłoby być inaczej. W końcu jestem mała, a oni są duzi i są dla mnie wzorem. Ale zaczynam się martwić tym, że coś jest nie mną nie tak i nie wiem, czy śmiać się mniej, czy więcej. Robię się smutna, bo jak mam zadowolić babcię i siostrę? Chyba się nie da. A bardzo bym chciała, żeby babcia mnie kochała, a siostra żeby się ze mną bawiła. Rosnę więc w otoczeniu tych różnych ludzi i wyrabiam sobie opinię, JAKA JESTEM na podstawie tego, CO O MNIE MÓWIĄ INNI. Któregoś dnia znajduję lustro. Okazuje się, że nie mam koloru oczu mamy, mój nos jest bardziej prosty, niż zadarty, a dziewczynka z drugiej klatki jest chyba grubsza. Chyba. Bo sama już nie wiem. Może sąsiadka miała rację? Jestem jednak już duża i nawet, jak widzę inny kolor oczu, to wielu pozostałych rzeczy nie mogę i nie umiem zweryfikować. Mam więc jakieś przekonanie o sobie i muszę z nim żyć. Jeśli dobrze się czuję sama z sobą, to super. Ale co, jeśli źle? 🤔Pomyślcie: każdy napotkany przez nas człowiek w jakiś sposób nam o nas opowiada: słowami, gestami, mimiką. A my często wierzymy w te „opowieści”. Zwłaszcza, jak jesteśmy mali, a ludzie, którzy nas otaczają – czyli rodzina - są najważniejsi i niezbędni do przeżycia. Na pewnym etapie są naszymi bogami. (c.d.poniżej)

Instagram post 2115943228634077248_5613139802

Słyszeliście o Kampanii Darmowych Uścisków? W czerwcu 2004r. Juan Mann namalował tabliczkę z napisem "Free Hugs" i zaczął na ulicy proponować nieznajomym, niezależnie od płci, wieku, stanu majątkowego itd., darmowe uściski. 😊 Ten pomysł wziął się stąd, że sam znalazł się w bardzo trudnej sytuacji życiowej i brakowało mu wparcia, jakie daje bliskość drugiego człowieka. Kiedyś przypadkiem na lotnisku zaobserwował, jak ludzie rozpromieniają się, przytulając się ze sobą. Co ciekawe, dotyczyło to też osób, które, właśnie z tabliczką, czekały na kogoś, kogo wcześniej nie znały. I wtedy wymyślił darmowe uściski. Polega to na tym, że każdy, kto o to poprosi, może otrzymać darmowe przytulenie. Celem tych gestów bezinteresownej życzliwości jest uszczęśliwienie innych osób.🤗 Jego pomysł uzyskał tak duże poparcie, że Juan powołał Kampanię Darmowych Uścisków, która obejmuje wiele krajów. W międzyczasie jej zabroniono, bo urzędnicy i ubezpieczyciele nie wiedzieli, kto miałby być winny, gdyby w trakcie przytulania zdarzył się jakiś wypadek. Ale ludzie napisali petycję i znowu można się przytulać. 😄 W kampanii 'Free Hugs” chodzi o to, by drugiemu człowiekowi trochę rozjaśnić dzień, pokazać światu, że obcy wcale nie są tacy źli i żeby przeżyć z innymi szczęśliwą chwilę, bo jeśli ktoś czuje się smutny i samotny, to pomoże mu rozmowa z kimś innym. Dobre przytulenie może pomóc odprężyć się po stresującym wydarzeniu, nawet jeżeli przytuli ktoś obcy. Kto nie chce czekać na przytulającego, sam może namalować szyld i udać się do strefy dla pieszych. 🤗Cytat, który macie na zdjęciu, to opis jednego z najbardziej poruszających momentów, o którym opowiada pomysłodawca akcji. A na YouTube można obejrzeć filmiki ma ten temat. Można też samemu jakiś nakręcić. Wystarczy zrobić tabliczkę „Darmowe uściski” i wyjść w jakieś publiczne miejsce. … ❤️
.
.
.#ludzie #człowiek #życie #cytat #radość #szczęście #przyjemność #dobryuczynek #smutek #cytat #motywacja #łzy #uśmiech #życzliwość #kobieta #blog #samotność #obcy #przyjaciel #stres

Instagram post 2106483476753521215_5613139802

Z pewnym zażenowaniem muszę się Wam przyznać, że nikomu ostatnio nie poświęcam tyle uwagi, co o SOBIE SAMEJ. Myślę, co by mi sprawiło przyjemność i do tego dążę. Albo co mnie wkurza lub mi szkodzi i staram się to wyeliminować. Największą moją obsesją stał się CZAS. Ta świadomość, że mam go w zasadzie już niewiele, a na pewno mniej niż więcej, skłania do pewnych refleksji. Czy moje wybory były właściwe? Co mogłam zrobić inaczej? Na szczęście wiem, że niczego nie należy żałować, więc umiem się zdyscyplinować i skupiam się na tym, co mogę ZMIENIĆ TERAZ. Jak się umościć w tym życiu, by było CO NAJMNIEJ ZNOŚNE. Oczywiście nigdy nie mam pewności, że zmiana przyniesie oczekiwany skutek. Bo niejednokrotnie zdarzyło się, że poszłam za głosem serca, dokonałam reform w życiu tylko po to, by się przekonać, że po nich jest GORZEJ NIŻ PRZED. Ale to cenna nauka. Bo jeśli człowiek nie spróbuje, to będzie cały czas myślał, jak bardzo jest nieszczęśliwy w obecnych okolicznościach i gdyby tylko miał odwagę, to by zmienił to, czy tamto. Ale tego nie robi. Tylko myśli, wkurza się na siebie za swoją bierność ... i dalej myśli. Kiedy jednak odważy się na zmianę, do DOPIERO wtedy może wtedy z całą pewnością stwierdzić, czy było warto, czy nie. A wówczas - ku naszemu zaskoczeniu - może się okazać, że z tej nowej perspektywy stary stan rzeczy wcale nie był taki zły. I nawet jeśli sama zmiana nie przyniosła spodziewanego efektu, to przynajmniej zyskaliśmy wiedzę, że to wcześniejsze było jednak lepsze od obecnego nowego, o czym niekiedy wręcz marzyliśmy. Ale jeśli nie domknęliśmy za sobą całkowicie drzwi i nie spaliliśmy mostów, to możemy wrócić. A wtedy jesteśmy bogatsi o nowe doświadczenie i nie marnujemy czasu na rozmyślania, że gdybyśmy się odważyli, to by wszystko było lepiej. Bo się odważyliśmy i nie było. Przyznajmy więc sobie sami wirtualny medal za odwagę i szukajmy dalej tego miejsca, w którym poczujemy się szczęśliwi. Nigdy nie ustawajmy w tych dążeniach. Bo nawet jeśli jedna próba skończy się fiaskiem, to trzy kolejne mogą być sukcesem. Nigdy się tego nie dowiemy, o ile nie spróbujemy. Zatem walczmy o sobie, bo straconego czasu nikt nam nie wróci. (c.d.poniżej)

Instagram post 2102898878970786565_5613139802

Choroba lokomocyjna może odebrać radość podróżowania zarówno rodzicom, jak i dzieciom. Wiem, o czym mówię, bo doświadczyłam tego z obu perspektyw. Zastanawialiście się kiedyś, skąd ona się bierze? 🤔 Mózg siedzi zamknięty w czaszce i odbiera informacje o środowisku zewnętrznym opierając się na sygnałach, które do niego docierają za pomocą naszych zmysłów. To tak, jak my byśmy siedzieli zamknięci w jakimś pokoju i na podstawie dźwięków, które byśmy słyszeli, czy światła, które do by nas docierało, wnioskowali, że na przykład jest dzień i pada deszcz. A to wcale by nie musiała być prawda, bo to światło mogłoby być sztuczne, a dźwięk mógłby być z głośników. 😄 Kiedy mózg "jest wieziony", na przykład autobusem, to ma z jednej strony świadomość, że się przemieszcza, bo obrazy się przesuwają, ale z drugiej brakuje mu informacji o poruszaniu się, które zwykle otrzymuje z ucha. Mózg jest bowiem "nauczony", że człowiek przemieszcza się na nogach, a chód wytwarza pewne sygnały, które docierają do mózgu. Bo kiedy idziemy, czy biegniemy, to nasze ciało buja się w specyficzny sposób, płyny ustrojowe się przemieszczają itp. I dopiero te wszystkie dane mózg łączy w jedną całość i wie, że człowiek idzie/biegnie.😊 W przypadku podróży środkiem lokomocji te informacje są sprzeczne, bo oczy mówią co innego, ale układ zlokalizowany w uchu tego nie potwierdza. Mózg MUSI zatem znaleźć wytłumaczenie. Bo zawsze musi. W końcu chce nas chronić. I co wymyśla? Skoro nasze ciało tak "dziwnie" się zachowuje, bo nie idzie, ale obrazy się przesuwają, to to musi być TRUCIZNA! 😱 A jak się jej pozbyć? Wiadomo: odruch wymiotny. Oczywiście ta teoria ma wiele "dziur" i wiele pytań pozostawia bez odpowiedzi. Na przykład to, dlaczego niektóre mózgi są bardziej nadopiekuńcze, niż inne? Nie wiem. To pewnie tak jak z matkami. Też są różne. Tak po prostu jest. I już! 🤗
.
.
.
#mózg #choroba #zdrowie #podróż #dziecko #matka #informacja #ruch #wiem #wiedza #ciekawe #człowiek #ludzie #życie #prawda #prawdziwe #ciało

Load More... Follow on Instagram

najpopularniejsze posty

10 najczęściej odwiedzanych wpisów w 7 ostatnich dni:

Łut szczęścia
Wyjść z nerwicy bez leków
Blog o nerwicy lękowej
Plan na wypadek ataku paniki
Bajka o gwoździach
Rozluźnij czoło
Techniki relaksacyjne
Fazy księżyca a uczucie niepokoju
Neurotyczna matka
Książki

modele matek

Relacja matka-dziecko

Kontakt

Jeśli masz ochotę do mnie napisać, możesz wysłać mi wiadomość na adres ewa@ilemnietoja.pl.

Najnowsze wpisy

Lęk przed menopauzą
W emocjonalnej kapsule
Szum

przeczytaj

Zestawienie książek, które pomogą Ci uporać się z różnymi problemami psychicznymi

Napad paniki

Czego się boimy podczas napadu paniki?

Kategorie

Kategorie

koniec ataków paniki

Kiedy się skończą ataki paniki?

Archiwum wpisów

Archiwum wpisów

my i oni

Chorzy kontra zdrowi

Najnowsze komentarze

Ewa o Rozluźnij czoło
Piotrek2223 o Rozluźnij czoło
Hej o Wyjść z nerwicy bez leków
PsycheLife o Szum
Ewa o Fazy księżyca a uczucie niepokoju

Licznik odwiedzin

29724Gości razem:
0Goście obecnie online:

Sugestie

Jeśli masz jakieś sugestie, napisz do mnie.

Blog Ewy

Blog o leczeniu nerwicy lękowej i ataków paniki bez leków. — Nerwica, zaburzenia lękowe, ataki paniki, agorafobia

Blog o nerwicy lękowej

2019 ilemnietoja ©

Ashe Motyw przez WP Royal.

Na tej stronie używamy plików cookie Google, by móc świadczyć Ci usługi, personalizować reklamy i analizować ruch. Informacje o tym, jak korzystasz z tej strony, są udostępniane Google. Korzystając z niej, zgadzasz się na to.