Kontakt
Polityka prywatności

Nerwica, zaburzenia lękowe i ataki paniki

Leczenie nerwicy bez leków, zaburzenia lękowe i ataki paniki.

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki
Kontakt
Polityka prywatności

Najnowsze wpisy

Giełda
Koronawirus
Uzdrowienie wewnętrznego dziecka
Lustra
Wirus z Chin

Zaobserwuj mnie

Przeczytaj koniecznie

Bajki terapeutyczne dla dorosłych

Najnowsze komentarze

Ewa o Afirmacje w leczeniu nerwicy
Dorota o Afirmacje w leczeniu nerwicy
Ewa o W emocjonalnej kapsule
Beata o W emocjonalnej kapsule
Ewa o W emocjonalnej kapsule

my i oni

Chorzy kontra zdrowi

modele matek

Relacja matka-dziecko

Instagram

ile_mnie_to_ja

Ciekawość pierwszy stopień do piekła! 😉 Jak

Ciekawość pierwszy stopień do piekła! 😉 Jakoś chyba w ub. wtorek bardzo późnym wieczorem pod dom sąsiadki podjechało na sygnale pogotowie. Nie wiem, jak Was, ale mnie na ten dźwięk od razu i automatycznie ogrania spory niepokój. Moja rodzina tego nie pojmuje, jak można przejmować się karetką, skoro nie jedzie do nas? Najwyraźniej jednak można, skoro przeze mnie przetacza się fala takiego lęku, jak gdyby wraz z tą karetką przybywała jakaś tajemnicza i bardzo zakaźna choroba, która rozleje się od razu na moją rodzinę. Nic na to nie poradzę, ale już tak mam! Do tego sąsiadka jest dwa lata młodsza ode mnie, więc to mnie jeszcze bardziej zaniepokoiło. Poczułam też takie (przyznaję!) prymitywne uczucie „sensacji”. 😳Targana lękiem i ciekawością stanęłam w oknie i patrzyłam, co się dzieje. Ale że to nie było przed moim domem, tylko z drugiej strony, czyli za ogrodem, no to niewiele widziałam. Wyszłam więc na taras. Był silny wiatr i padało, a ja byłam lekko ubrana. Nie dosyć, że niczego nie zobaczyłam, to jeszcze mnie przewiało! Do dzisiaj nie wiem, co się tam stało, ale za to boli mnie cała lewa strona od szyi, przez ucho aż do czubka głowy. Myślę, że w całym ubiegłym roku nie zjadłam tyle tabletek przeciwbólowych, co ostatnio. A od kiedy żyję, nigdy nic sobie nie wkraplałam do ucha! Tak mnie pokarało! 😂 Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. 😀 Zaprzyjaźniona lekarka poleciła mi znaleźć na YouTube kanał @patryksobotka i porobić ćwiczenia na szyję. Na razie dosyć pobieżnie go przejrzałam, ale myślę, że też powinniście tam zajrzeć. Są ćwiczenia m.in. na redukcję stresu, poprawienie jakości snu, pozbycie się bólu głowy, bólu napięciowego, a nawet na poprawę oddychania! Do tego wszystko okraszone sporą i przystępnie serwowaną dawką informacji. Zresztą sami zobaczcie! Zatem ja idę teraz uwalniać moją szyję, a Wam życzę udanego dnia! 🤗
.
.
.
.
.#ciekawość #kara #niepokój #lęk #choroba #ból #nerwica #strach #sensacja #ogród #natura #ćwiczenia #orlik #kwiaty #wmoimogrodzie #flowers #stres #sen #informacje #nauka #wiedza #pomoc #autoterapia #zdrowie #głowa #niedziela

Słuchajcie, to taki post trochę nie na temat, al

Słuchajcie, to taki post trochę nie na temat, ale ja nie bardzo znam się na tych relacjach. Tych kółkach na górze. Znaczy w ogóle się nie znam! Szczerze mówiąc, to nawet nieco się ich boję.😂Te kilka, które zrobiłam, to zawsze na czuja, bo dalej nie wiem, o co w tym chodzi. Podziwiam Edytę @galeony_basni, jak bierze tą całą technikę na klatę! 😀 A czemu się ich boję? 🤔 Jakiś czas temu niechcący zrobiłam sobie zdjęcie. Takie pseudo-selfi, bo sama sobie obcięłam włosy (nienawidzę chodzić do fryzjera) i chciałam przeanalizować, jak wyszło. Nie wiem jakim cudem to było w aplikacji IG. Wprawdzie ten „aparat” wyglądał jakoś inaczej, ale pomyślałam, że to po jakiejś aktualizacji. I wyobraźcie sobie, że nie minęła długa chwila, a tu dostaję wiadomość od jednej osoby, że miło mnie poznać! Będę jej za to dozgonnie wdzięczna, bo gdyby nie ona, dłużej bym była nieświadoma swojego czynu! Wtedy do mnie dotarło, że chyba coś opublikowałam. Od razu się wylogowałam z IG z nadzieją, że to kompromitujące zdjęcie zniknie razem ze mną. Nie zniknęło! Zadzwoniłam do Ady, którą tu poznałam (już nie ma jej konta) z prośbą, żeby zobaczyła, co ja zrobiłam i czy to tam dalej jest. Bo ja w tej panice nawet nie wiedziałam, jak tego szukać! Wspólnymi siłami udało się nam to usunąć. A ja potem przez kilka dni nie wchodziłam na mój profil, żeby ktoś przypadkiem nie nawiązał do tego pechowego, smętnego zdjęcia. Serio! Nawet ze wstydu to chciałam usunąć konto i po prostu zapaść się pod ziemię. Te emocje wtedy były naprawdę straszne. I od tego czasu jestem bardzo ostrożna z tymi relacjami. I z aparatem. Zawsze się upewniam, czy aby na pewno to nie jest IG.😂 Dzisiaj o moim komentarzu zostawionym na ich profilu wspomniała @eranowychkobiet_klub. No i w tym powiadomieniu, które przychodzi w prywatnej wiadomości było napisane, jako opcja, żeby dodać to do swojej relacji. Pod wpływem impulsu pomyślałam, że w sumie, to co mi szkodzi? No i spróbowałam. Dodało mi się chyba dwa razy. Też nie wiem, czemu? Potem usunęłam, bo chciałam coś dopisać. Dlatego wybaczcie to zamieszanie, jak ktoś ewentualnie widział te moje rozpaczliwe próby ogarnięcia techniki. Na razie znowu odpuszczam.(cd.poniżej)

O niektórych ludziach mówimy, że im się wszyst

O niektórych ludziach mówimy, że im się wszystko udaje. A zwróciliście uwagę, jak oni wyglądają? Są wyprostowani, mają pogodną twarz i patrzą śmiało do przodu. Ich postawa ma pewien swobodny luz, a przebywanie w ich towarzystwie wydaje się działać pozytywnie na inne osoby. Nie musimy kogoś znać, by na jego widok wyciągnąć takie wnioski. To po prostu WIDAĆ. A czemu tak jest? Otóż ewolucja jest konserwatywna. Niechętnie rezygnuje z tego, co stworzyła i dlatego wiele prastarych schematów, dzisiaj już w zasadzie nieaktualnych, nadal oddziałuje na nasze zachowanie. Taka wyprostowana i pewna siebie postawa mogła, zwłaszcza wtedy, gdy nie było jeszcze kodeksów i różnych norm społecznych, uchronić nas przed potencjalnym atakiem, często w ogóle do niego nie dopuszczając. Z kolei postawa skulona czy wystraszona mogła wręcz być zachętą dla różnych patologicznych czynników do zaatakowania nas. Jaki to ma związek z odczuwaniem niepokoju? Jak wiecie, każdy sukces czy porażka, jakie odnosimy, oprócz różnych skutków fizycznych (np. adekwatnej do rezultatu postawy), wywołują określone skutki chemiczne w naszym mózgu, a tym samym psychiczne w naszym umyśle. Otóż każdy z nas ma w mózgu pewną strukturę, która śledzi naszą pozycję w hierarchii społecznej, czyli ocenia, JAK JESTEŚMY TRAKTOWANI PRZEZ INNYCH. Jeżeli ponosimy porażkę, nasza postura marnieje, a my tracimy poczucie bezpieczeństwa i pewność siebie. Nasza pozycja (przynajmniej w ocenie nas samych) spada. Każde kolejne niepowodzenie pogłębia te niekorzystne odczucia. To z kolei sprawia, że w naszym mózgu spada poziom serotoniny, czyli tej tajemniczej substancji nazywanej hormonem szczęścia, co znowu wpływa na jeszcze większe obniżenie pewności siebie. A mniej pewności siebie, to więcej niepokoju. Co możemy zrobić? Musimy zadbać o wyższy poziom serotoniny! Jeśli tego nie zrobimy, to będziemy bardziej podatni na działanie stresu, będziemy odczuwali więcej lęku i ogólnie nasza kondycja psychiczna będzie kiepska. A jak możemy ten poziom podwyższyć? No właśnie na przykład udając, że jest lepiej, niż jest. (cd. poniżej)

Co Wy na to, żebyśmy dzisiaj trochę poudawali?

Co Wy na to, żebyśmy dzisiaj trochę poudawali? Po prostu udamy kogoś, kim nie jesteśmy, ale CHCIELIBYŚMY być. Udamy osobę pewną siebie, która odnosi sukces za sukcesem. Nie będziemy się kulić, unikać czyjegoś wzroku i schodzić wszystkim z drogi. Nie będziemy swoją postawą przepraszać za to, że żyjemy. Postaramy się nie mieć smętnej miny. Natomiast kto siedzi w domu, jak ja i nie będzie mógł roztaczać wśród innych swojej aury człowieka sukcesu, wyobraża sobie, że nim jest. Oczywiście sukces to słowo tylko umowne, bo zwykle kojarzy się z pracą zawodową. Ja natomiast myślę w szerszym kontekście, czyli wszystkich relacji, w których chcielibyśmy, żeby nasza pozycja była lepsza.😀 Dlatego ja na przykład dzisiaj będę sobie wyobrażać, że dużo ludzi czyta moje wpisy. Że mam lekkie pióro, a literki na klawiaturze układają się w słowa z niezwykłą gracją i lekkością. Że jestem człowiekiem spełnionym, bo robię to, co lubię, a do tego ma to sens. 😉 Wy też sobie coś takiego wyobrażacie, tylko w swoim obszarze i udajecie, że tak jest. Tylko jeden dzień. I obserwujcie, co się dzieje. Obserwujcie, jak to wpływa na Wasze samopoczucie, czy Wam się podoba taki stan i jak na to reagują inni. Pamiętajcie: wyprostowana postawa, wzrok do przodu, nie na ziemię i lekki uśmiech (zadowolenia, tajemnicy itp.) na twarzy. 😊 Ja w międzyczasie postaram się sklecić post, PO CO to robimy. A że dzisiaj udaję wirtuoza klawiatury, zatem dam radę. 😉 Ci z Was z kolei, którzy nie potrzebują udawać, być może znają kogoś, kto walczy z brakiem pewności siebie. Jeśli go lubicie, zachęćcie go do udziału w tym „eksperymencie”. A jeśli zarówno Wy i wszyscy wokół Was jesteście osobami spełnionymi (zazdroszczę!), to po prostu wpadnijcie na kolejny wpis. Pięknego dnia! 🤗
.
.
.
.
.#piwonia #piwoniadrzewiasta #sukces #praca #eksperyment #myśli #myślenie #życie #sens #człowiek #motywacja #naturphoto #kwiaty #zmiana #polskakobieta #inmygarden #kobieta #lovemygarden #mygarden #wmoimogrodzie #marzenia #emocje #nadzieja #szczęście #natura #ogród #flowers #psychika #pozytywnie #umysł

Kochani! Ponieważ mój przekaz dla Was, to są słowa, a nie obrazy, a wymyślanie zdjęć, które i tak zwykle nie pasują do treści, zajmuje mi niekiedy więcej czasu, niż napisane tekstu, postanowiłam, że zamiast się niepotrzebnie trudzić, będę dodawała zdjęcia kwiatów z mojego ogrodu. 🌸 Poza tym one są takie piękne, że muszę się nimi z Wami podzielić.😘 Zatem nie zmieniam tematyki na ogrodniczą, tylko idę na łatwiznę. 😀 Dobrej nocy! 🤗 .
.
.
.
.
.
.
#kwiatysapiekne #kwiaty #natura #przyroda #ogród #wmoimogrodzie #dobranoc #pigwowiec #flowers #blumen #inmygarden

Podobno nie wchodzi się dwa razy do tej samej rze

Podobno nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Tymczasem ja chyba wejdę po raz czwarty. Mam wrażenie, że moja odmowa (chodzi o sprawy zawodowe) wywołała odwrotny skutek i pod wpływem różnych argumentów strony przeciwnej zaczynam się łamać. Wiem, że podejmowanie jakichkolwiek zobowiązań wbrew sobie jest bez sensu, dlatego postanowiłam odkryć, DLACZEGO tak naprawdę nie chcę? 🤔 I doszłam do wniosku, że powodem jest … lęk i ... niskie poczucie własnej wartości. 😲 Ktoś ma jakieś zdanie na mój temat, a ja uważam, że mnie przecenia. I odmawiam nie dlatego, że kiedyś coś nam nie wyszło tak, jak oczekiwałam, tylko dlatego, żeby się nie okazało, że wcale nie jestem tak dobra, jak ten ktoś uważa. A jednocześnie pukam się w głowę, bo wiem, że dam radę. Totalna abstrakcja: obawiam się czegoś, co nie powinno mi sprawić żadnej trudności. Skąd wobec tego to niskie poczucie własnej wartości? 🤔 Doszłam do wniosku, że jest to wina tych wszystkich dziwnych myśli, które mi chodzą po głowie. I jestem przekonana, że tak jest w przypadku wielu z nas. Gdyby porównać to, co my myślimy sami o sobie z tym, co myślą o nas inni, to by była przepaść. Oczywiście niektórzy myślą o sobie dobrze. Ale wielu myśli źle. Zbyt źle! ☹️Chyba nikt nie jest większym mistrzem w torpedowaniu swoich własnych planów i podkładaniu sobie samemu nogi, jak ci, którzy odczuwają zwiększony niepokój. Oni bowiem opanowali do perfekcji wymyślanie scenariuszy, co może pójść nie tak i na wszelki wypadek wolą pozostać w swojej bezpiecznej strefie komfortu, która przecież nie jest tak naprawdę ani bezpieczna, ani komfortowa. Jedyną jej zaletą jest to, że jest nam w miarę znana. To tak, jak byśmy stali pod jakimś daszkiem, żeby nam nie padało na głowę i cieszyli się, że nie mokniemy. Gdy tymczasem moglibyśmy odważyć się na zrobienie kilku kroków, a za zakrętem mógłby być nie tylko inny daszek, ale także lepsze widoki i miłe towarzystwo. 😀 I tak właśnie sobie to wszystko rozważam. Pomyślałam, że nie będę się zastanawiać, czy się zgodzić, czy nie, tylko właśnie przeanalizuję, CO MNIE POWSTRZYMUJE. Gdybym była uwiązanym balonikiem, (cd.poniżej)

Wiem, jak trudno osobie z atakami paniki oderwać

Wiem, jak trudno osobie z atakami paniki oderwać uwagę od swojego ciała. Wiem, bo też tak miałam. Moje wewnętrzne oko niestrudzenie monitorowało sytuację. Czasem wręcz się chyba rozdwajało i było jednocześnie w kilku potencjalnie „niebezpiecznych” miejscach. Dlatego właśnie tak ważne jest zrezygnowanie z „używek” do czasu, aż znowu nie nauczymy się, że serce może czasem bić szybciej i że to wcale nie zapowiada żadnej katastrofy, że przyczyną skurczu w brzuchu mogą być zwykłe gazy, a głowa może nas boleć z powodu ciśnienia atmosferycznego czy nieprzespanej nocy. Mocna kawa, herbata, alkohol, a nawet niektóre przyprawy mogą wywołać u każdego z nas różne objawy, na które większość osób nie zwróci uwagi, ale niektórzy się ich bardzo wystraszą. I to oni właśnie powinni się pilnować. Nie na zawsze. Tylko na pewien okres przejściowy, czyli do momentu, w którym zamiast spanikować, NAJPIERW spróbują się zastanowić DLACZEGO? Czyli dadzą sobie chwilę na przemyślenie sytuacji. Ma to dwie zalety: po pierwsze zaangażujemy w proces myślowy inną część mózgu, czyli oderwiemy uwagę od niepokojącego objawu. A po drugie zwykle uda nam się znaleźć racjonalne wytłumaczenie (róbcie notatki!) i wtedy się uspokoimy, że to nie nagły atak serca, udar mózgu czy inne tego typu rzeczy. Pamiętam, że jak wyjeżdżaliśmy na rodzinne wakacje (nienawidziłam tego, ale musiałam to robić ze względu na dzieci), to zawsze po pierwszym dniu bolała mnie lewa strona ciała i ramię. Skojarzenie było oczywiste: problemy z sercem. Bardzo mnie to niepokoiło, ale oczywiście nikomu nie mówiłam, tylko wyczekiwałam katastrofy. Aż wreszcie za którymś razem mnie olśniło! Uwielbiam duże torebki. Noszę je na lewym ramieniu. Na wakacjach, oprócz standardowej zawartości, dźwigałam picie dla całej rodziny, składaną parasolkę i co tam jeszcze kto chciał. Ten ciężar sprawiał, że musiałam bardziej napinać lewą stronę ciała, żeby mi nie opadła do ziemi, a to skutkowało bólem mięśni. To nie serce było problemem, tylko torebkowy bagaż. Od kiedy to zrozumiałam (a trwało to kilka lat), przestałam na to zwracać uwagę. Jeśli natomiast chodzi o ból brzucha, to oglądałam kiedyś film o pewnym afrykańskim królu-despocie.(cd.poniżej)

W tym miesiącu mija 10 lat od mojego pierwszego a

W tym miesiącu mija 10 lat od mojego pierwszego ataku paniki, zatem to dobry moment na małe podsumowanie. Ten pierwszy raz nie był wcale decydujący. Bo kiedy w szpitalu okazało się, że to nie zawał, tylko niedobory elektrolitów, wróciłam sama samochodem do domu z przekonaniem, że picie soku pomidorowego uchroni mnie przed podobnymi zdarzeniami w przyszłości. Nawet chyba się nad tym nie zastanawiałam zbyt wiele. Owszem, było to przerażające doświadczenie, ale skoro znalazła się przyczyna, to czym tu się martwić? Kluczowe było to, co stało się w kolejnych dniach. To straszne uczucie ogarnęło mnie w pracy. Znowu poczułam zagrożenie. Ta odbierająca moc słabość i dziwna fala gorąca rozlewająca się po moim ciele, a do tego milion myśli, które próbowały rozsadzić mi czaszkę sprawiały, że czułam, że albo zaraz umrę, albo oszaleję i zrobię z siebie pośmiewisko. Do tego te pytania zatroskanych koleżanek, czy nic mi nie jest? One jeszcze chyba dodatkowo pogarszały sprawę. Obecność innych ludzi dawała mi wprawdzie pewne poczucie bezpieczeństwa, bo gdybym jednak umierała, to mogli sprowadzić pomoc. Z drugiej strony nie miałam ochoty na żadne interakcje. Te ich pytania, ta troska i ten ich niepokój tak bardzo mnie drażniły! Ja nie mogłam z nimi przecież rozmawiać! We mnie działo się coś tak okropnego, że musiałam na tym skupić swoją uwagę. … Oczywiście nie umarłam. Nie umarłam ani wtedy, ani podczas kolejnych ataków paniki. Stopniowo jednak zawężałam swoją strefę komfortu. Najbezpieczniej czułam się w domu, chociaż tak naprawdę to słowo nie jest właściwe. Bo bezpiecznie nie czułam się w zasadzie nigdzie. Długo byłam jak dziecko we mgle. Szukałam po omacku ratunku, czepiając się z nadzieją każdej, najmniejszej informacji, która mogła mi pomóc. Przeczytałam setki książek. Ja, która wcześniej podśmiewała się z poradników psychologicznych, stałam się ich najwierniejszą czytelniczką. Powoli robiłam porządek w swojej głowie. Zmieniłam sposób odżywiania. Zrozumiałam, że sama mogę być swoim lekarzem. Ta droga była długa. Często ogarniało mnie zwątpienie, bo na na efekty trzeba było czekać dłużej, niż nawet podczas jakiejkolwiek diety. (cd.poniżej)

Zaczęłam grać na giełdzie. Właściwie zaczęl

Zaczęłam grać na giełdzie. Właściwie zaczęliśmy rodzinnie, bo córka przeznaczyła na nią swoje kwietniowe kieszonkowe. Kiedy oglądałam statystyki zachorowań w krajach, gdzie były obowiązkowe szczepienia przeciwko gruźlicy, a gdzie ich nie było, a do tego przeczytałam, że w Polsce jest jeden z trzech europejskich producentów tej szczepionki, pomyślałam, że może warto kupić ich akcje? I to był pierwszy krok. Potem okazało się, że giełda to nie tylko emocje, ale cała masa wiedzy. Wciągnęło mnie. Kompletnie zapomniałam o koronawirusie. Nie wiem, ile osób zachorowało, a ile zmarło. Nie sprawdzam już, w jakim byli wieku i czy mieli inne choroby. Nie oglądam wiadomości. Szkoda mi czasu. Wolę go przeznaczyć na analizowanie wykresów i czytanie informacji biznesowych. Mój brat z bratową też zaczęli grać, bo zaraziłam ich swoim entuzjazmem. Podobnie, jak my, przeznaczyli na to bardzo niewielką kwotę, żeby nie uszczuplić domowego budżetu w razie porażki. Kiedy mój brat się zapomni i zaczyna coś mówić o chorobach, ja wtedy protestuję, że nie chcę o tym słuchać. A on natychmiast przerywa i pyta, jakie spółki ostatnio analizowałam. I płynnie zmieniamy temat. 😂 Jeśli zatem ktoś z Was odczuwa lęk (nie tylko) z powodu koronawirusa, to naprawdę warto znaleźć coś, co Was na tyle zaabsorbuje, że skupicie na tym bardziej, niż na pandemii.🐣 I TEGO WAM WŁAŚNIE ŻYCZĘ: ZNALEZIENIA ODSKOCZNI W TYCH TRUDNYCH CZASACH. I zdrowia.🐣Ja zresztą, może wbrew ogólnej tendencji, nie martwię się. Myślę, że będzie dobrze. Dużo się zapewne zmieni, ale zmiany są potrzebne. Bez zmian nie ma rozwoju. Wiele osób smuci się także dodatkowo, bo nie może spędzać świąt w takim gronie, jak zawsze. Nie martwcie się tym, bo w ten sposób dbacie o bezpieczeństwo swoje i swoich najbliższych. Robicie zatem coś dobrego. To minie i znów będziecie mogli się spotykać.😊 Natomiast jest przecież też grupa osób, które świąt nie lubiły, dla których to rodzinne celebrowanie to była zawsze udręka. Oni dzisiaj są szczęśliwi. Mogą bez wyrzutów sumienia, bo mają oficjalny powód, nie zmuszać się do fałszywych uśmiechów. 😉Każdy medal ma dwie strony. I nie zawsze nasza jest na wierzchu. Ale bywa. 😀 Wesołych Świąt! 🤗❤️

Pamiętacie, jak Wam pisałam, że byłam ciężko

Pamiętacie, jak Wam pisałam, że byłam ciężko chora na początku lutego? Jeszcze zanim mnie pies przewrócił? Uważam, że to był (mógł być) koronawirus. A czemu tak myślę, wyjaśniłam na moim blogu ilemnietoja.pl. To bardzo długi wpis, dlatego tym razem wyjątkowo go tu nie dodaję. W wersji mobilnej trzeba zjechać na sam dół, żeby go znaleźć. Link znajdziecie też na fb. Jak będziecie mieć chwilę, to przeczytajcie. Mam nadzieję, że to Was może trochę uspokoi i podreperuje Wasze zdrowie psychiczne. 😘

To pytanie zadają sobie podobno studenci medycyny

To pytanie zadają sobie podobno studenci medycyny, którzy w miarę poznawania nowych chorób, doszukują się ich symptomów u siebie. Zapominają wtedy o statystykach i rachunku prawdopodobieństwa. Wielu z nich zaczyna odczuwać różne dolegliwości, które mogłyby potwierdzać diagnozę. Ale to pytanie mogłoby sobie zadać także wielu z nas. Bo o ile słysząc tętent kopyt, na pewno pomyślimy, że to koń, o tyle odczuwając pewne objawy, jesteśmy skłonni uwierzyć w najmniej realne scenariusze, nawet jeśli są mało prawdopodobne. A im bardziej jesteśmy zestresowani, tym szybciej jesteśmy w stanie poddać się niepokojowi. Zapewne lęk z powodu pandemii nie zastąpił naszych dotychczasowych lęków, tylko się do nich dołączył. Wiem, że w stanie permanentnego napięcia psychicznego trudno jest o zdrowy rozsądek, bo każde zagrożenie wydaje się bardzo realne, ale warto wtedy zatroszczyć się przynajmniej o swoje otoczenie, by z niego wyeliminować to, co nas pobudza. Na pewno nie ma sensu śledzić na bieżąco wiadomości. To nic nie zmieni, a nagłówki artykułów tylko biją po oczach grozą, powtarzając te same informacje. Warto zrezygnować z kawy czy mocnej herbaty, jeśli ktoś odczuwa takie wewnętrzne pobudzenie. Ja zaobserwowałam niedawno, że suszone owoce wywołują u mnie pewne objawy, które wzmagają mój niepokój. Myślę, że to przez konserwant, który ma zapobiegać ich psuciu. Dlatego przestałam je jeść, bo nie chcę się dodatkowo denerwować. Dbam o to, żeby się wysypiać, bo brak snu może wpływać na cięższy przebieg każdej choroby. Jem więcej kiszonek, bo one działają dobroczynnie na jelita, z których bierze się nasza odporność. Staram się kontrolować masę ciała, bo otyłość również nie pomaga w przypadku zachorowania. Muszę Wam się jednak przyznać, że mam dużo większy apetyt, niż wcześniej. Jestem cały czas głodna. I myślę, że coś jest w tym,co mi ostatnio napisała kuzynka, że wiosennych ciuchów, to już się nie opłaca kupować, bo będzie raczej domowo, a letnich jeszcze nie warto, bo trudno przewidzieć rozmiar. 😉 Niezależnie jednak od wszystkiego, to jeśli coś Was zaniepokoi, pomyślcie, czy to aby na pewno zebra, która Wam, przychodzi jako pierwsza do głowy, czy może jednak zwykły koń?To pomaga🤗.

Słuchajcie! 🤗 Ponieważ teraz na pewno wiele o

Słuchajcie! 🤗 Ponieważ teraz na pewno wiele osób odczuwa zwiększony niepokój, dlatego chciałam Wam podpowiedzieć, w jaki sposób można spróbować go zredukować. 🤗 W mózgu mamy dwa ośrodki, które decydują o tym, czy coś postrzegamy jako bezpieczne czy jako groźne. Obrazowo mówi się, że jeden z nich to taki detektor dymu, a drugi wieża obserwacyjna. Każdy z tych ośrodków, jak znajdzie się w trybie alarmowym, może sprawić, że będziemy odczuwać lęk. Dlatego musimy spróbować zadbać o to, żeby te ośrodki NIE BYŁY pobudzone. W jaki sposób można je uspokoić?🤔 „Wykrywacz dymu” znajduje się w naszym gadzim (dolnym) mózgu. Na niego kojąco działa ODDECH, RUCH i DOTYK. Czyli pamiętamy o prawidłowym oddychaniu, aktywności fizycznej i przytulaniu, głaskaniu itp. Jeśli chodzi o górny mózg, czyli korę przedczołową, nazywaną przez niektórych „wieżą obserwacyjną”, to na nią dobrze działa UWAŻNOŚĆ, MEDYTACJA i JOGA. 😊 Mamy więc do wyboru dwie drogi. To znaczy, że jeśli ktoś ma problem z technikami medytacyjnymi, to może wybrać pierwszą opcję, która jest chyba łatwiejsza.😊 Myślę też, że nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je łączyć. Oczywiście ten czas jest bardzo trudny, bo jeśli ktoś bez pandemii ma problem z opanowaniem negatywnych myśli, to teraz do tego dochodzi dodatkowy niepokój. Boimy się o siebie i swoich bliskich, a do tego jesteśmy w przymusowej izolacji. Warto wtedy, żeby odwrócić uwagę od złych myśli, zrobić coś, co wymaga SKUPIENIA UWAGI i czego nie robimy automatycznie. 😊 U mnie na przykład jest tak, że w ciągu dnia myślę optymistycznie, ale jak nastaje zmrok, to czuję, jakby za moimi plecami stawał jakiś niewidzialny stwór i delikatnie zaczynał mnie obejmować swoimi niewidzialnymi rękoma, ściskając coraz silniej moje żebra, a potem brzuch. Żeby o nim nie myśleć, próbuję robić coś, czego NIE UMIEM, żeby musieć się na tej czynności na tyle skupić, żeby zapomnieć o stworze. Wczoraj na przykład wypróbowałam przepis, który dostałam od koleżanki. Musiałam odważać składniki, dorzucać je w określonej kolejności, pilnować temperatury. I to mnie na tyle zaabsorbowało, że uścisk zelżał. Dzisiaj z kolei internetowym tutorialem będę rysowała bluzkę. A Wy jak sobie radzicie?♥️

Co dla mnie oznacza równowaga? Równowaga to wcal

Co dla mnie oznacza równowaga? Równowaga to wcale nie znaczy, że wszystkiego musi być po równo. Zapewne znacie tą zagadkę z dzieciństwa: co jest cięższe, kilo ołowiu czy pierza? Żeby języczki u naszej życiowej wagi się spotkały, nie powinniśmy sugerować się „objętością”, tylko „jakością”. Czyli wcale nie musi być tak, że jeśli godzinę pracuję, to potem tyle samo czasu poświęcam na swoje hobby czy odpoczywam. Moim zdaniem, tym co w naszym przypadku jest ważne, czyli co można przyrównać do „wagi” z zagadki, jest poziom naszej satysfakcji i życiowego zadowolenia. Możemy poświęcić więcej godzin na pracę, bo dzięki niej spełnimy swoje marzenia i będziemy mieli środki finansowe na realizowanie swoich pasji. Czasowo to się nie wyrówna, ale radość, jaką sobie będziemy sprawiać w czasie wolnym nam to zrekompensuje. Praca będzie w tym przypadku pierzem, a czas wolny ołowiem. Nawet, jeśli będzie go stosunkowo mniej, to języczki naszej psychicznej wagi się spotkają. Możemy też pracować mniej, rezygnując z pewnych przyzwyczajeń, a zyskany przez to czas poświęcić na zajęcia, które nie generują kosztów. Najważniejsze jest jednak to, by starać się zachować równowagę psychiczną. Jeśli nasza psychiczna waga zacznie niebezpiecznie przychylać się na jedną stronę, istnieje realne niebezpieczeństwo, że grozi nam wyczerpanie psychiczne. A to już krótka droga do coraz większej nerwowości, a w przypadku wielu osób, w tym także mnie, do ataków paniki. Jeśli prześledzę swoją życiową drogę, to dokładnie wiem, co je wywołało. Im jestem starsza, tym szerzej widzę cały kontekst. I teraz myślę (co może zdziwić osoby, które czytały moje stare posty), że wprawdzie dzieciństwo mogło i zapewne miało w tym swój niechlubny udział, ale głównym „winowajcą” byłam JA sama. Dlaczego? Bo pozwoliłam, by szalka wagi „dobrostan psychiczny” latami tkwiła w górze. Żyłam w iluzji, że to się kiedyś SAMO zmieni. Wiedziałam, że jest źle. Widziałam, jak z każdym dniem słabnie i umiera moja życiowa radość, ale myślałam, że to minie. Że ona jest jak lekko podeschnięta roślina, którą po prostu kiedyś podleję i ona ożyje. Ale to tak nie działa! (cd.poniżej)

A co, jeśli popełniamy błąd, usiłując zabić

A co, jeśli popełniamy błąd, usiłując zabić ten wewnętrzny świat w naszym umyśle i próbując żyć wyłącznie „tu i teraz”? A co, jeśli nasze życie polega na byciu w nieustannym rozkroku – trochę „tu” i trochę „tam”? 🤔 Może niepotrzebnie usiłujemy ze wszystkich sił skupić się na tym, co jest fizycznie namacalne, czyli tym świecie, który jest na zewnątrz naszej skóry? Na świecie, który możemy ZOBACZYĆ naszymi oczyma? Natomiast wytwory naszego umysłu staramy się uciszyć i traktujemy je, jak coś, co nie istnieje. Może jednak NASZE ŻYCIE POLEGA NA ZNALEZIENIU RÓWNOWAGI POMIĘDZY TYMI DWOMA ŚWIATAMI? Na zaakceptowaniu ich obu? 🤔 Nasze starania ograniczają się do stworzenia swojego miejsca na ziemi właśnie w wymiarze fizycznym. Teraz nawet bardziej, niż kiedyś, bo otacza nas tyle dóbr, których pragniemy i które często są w zasięgu naszych finansowych możliwości. Skupiamy na na „wiciu” gniazdka i aranżowaniu swojej rzeczywistości poprzez rzeczy materialne, którymi się otaczamy. A jednocześnie odwracamy uwagę od tego, co robi nasza druga noga. Czyli ta, która jest w naszym umyśle. Sugerujemy się radami ludzi, którzy rzekomo są bardziej oświeceni, niż my i każą nam się skupiać na „tu i teraz”, co nam często nie wychodzi i jest dodatkowym źródłem frustracji.☹️ Ale może ci ludzie się mylą?! Może musimy JEDNOCZEŚNIE zadbać o OBA te światy? Może powinniśmy równie wygodne gniazdko, jak „tu” uwić sobie „tam”? Może właśnie dlatego tak trudno nam znaleźć spokój i szczęście, bo ten nasz drugi dom jest po prostu zaniedbany? I dlatego do nas woła, że on też istnieje i że jest prawdziwy? 🤔 Wyobraźcie sobie rozbitka na morzu. Jak zobaczy płynący statek, zaczyna krzyczeć i wykonywać gwałtowne ruchy, by zostać dostrzeżonym. A co jeśli taki zapomniany rozbitek jest w nas? Może zamiast zaprzeczać, że mamy dwie nogi: jedną TU, a drugą TAM, zorientujmy się, gdzie utknęła ta druga i zajmijmy się naszym wewnętrznym domem? 🤔 Niech stanie się przytulny i bezpieczny. Taki, żebyśmy mogli w nim znaleźć schronienie i ukojenie w trudnych czasach. Takich na przykład, jak teraz. Żeby stał się naszą bezpieczną przystanią. Co Wy na to? 🤗

Może ja popełniam jakiś błąd myślowy, ale ja

Może ja popełniam jakiś błąd myślowy, ale jak widzę filmiki instruktażowe, jak myć ręce i widzę dzieci (to w materiale informacyjnym przygotowanym przez nasze państwo) albo śpiewających polskich czy zagranicznych celebrytów, którzy przez kilkadziesiąt sekund starannie mydlą ręce, a w tym czasie woda z kranu płynie szerokim strumieniem, to zachodzę w głowę, jak to możliwe, że zapomnieliśmy, że mamy jej zbyt mało? Że nie zastanawiamy się, co będziemy pić, jak już uporamy się z epidemią? Osoby, czy instytucje, które chcą nas edukować, powinny przecież myśleć proekologicznie. 🤔 A może się mylę? Bardzo mnie razi ta lana niepotrzebnie woda. Bo o ile staranne mydlenie rąk przez określony czas jest oczywiście niezbędne i bardzo ważne i trzeba tego przestrzegać, o tyle chyba niepotrzebnie lecąca w tym czasie woda z kranu mogłaby być zaoszczędzona do czasu spłukania mydła? Jaki jest sens, żeby lała się przez kilkadziesiąt sekund, kiedy z niej nie korzystamy? Jeśli pomnożymy to przez ilość ludzi i zwiększoną częstotliwość mycia, to marnotrawimy ogromne ilości tego bezcennego surowca. Myjmy często i dokładnie ręce, ale korzystajmy rozsądnie z dóbr, które są deficytowe. ☹️
.
.
.
.
#woda #ekologia #odpowiedzialność #celebryci #epidemia #pandemia #wirus #koronawirus #mycierąk #błąd #panika #edukacja #ludzie

Follow on Instagram

Kontakt

Jeśli masz ochotę do mnie napisać, możesz wysłać mi wiadomość na adres ewa@ilemnietoja.pl.

Opis mojej choroby

Ataki paniki i agorafobia

spis treści

Asertywność (4)
Bajki terapeutyczne (48)
Książki (42)
- Książki do psychoterapii (13)
- Książki pozostałe (29)
Luźne rozważania (73)
Moje doświadczenia z nerwicą (21)
Mózg (17)
- BDNF (6)
Odżywianie (7)
Praktyczne rady (51)
Śmierć (3)
Trochę wiedzy teoretycznej (3)
Umysł (6)

biblioterapia

Zestawienie książek, które pomogą Ci uporać się z różnymi problemami psychicznymi

Napad paniki

Czego się boimy podczas napadu paniki?

koniec ataków paniki

Kiedy się skończą ataki paniki?

Archiwum wpisów

Archiwum wpisów

2020 ilemnietoja ©

Ashe Motyw przez WP Royal.

Na tej stronie używamy plików cookie Google, by móc świadczyć Ci usługi, personalizować reklamy i analizować ruch. Informacje o tym, jak korzystasz z tej strony, są udostępniane Google. Korzystając z niej, zgadzasz się na to.