Kontakt
Polityka prywatności

Nerwica, zaburzenia lękowe i ataki paniki

Leczenie nerwicy bez leków, zaburzenia lękowe i ataki paniki.

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki

O mnie
- O blogu
Psychoterapia
Techniki relaksacyjne
Książki
Plan na wypadek ataku paniki
Kontakt
Polityka prywatności

UWAGA!

Najnowsze wpisy dodaję na Instagramie

Instagram

ile_mnie_to_ja

Gdybym musiała wskazać JEDNEGO WINNEGO, który z

Gdybym musiała wskazać JEDNEGO WINNEGO, który zniszczył mi życie, to bez zastanowienia i wątpliwości byłby to alkohol. Oczywiście słowo zniszczył jest przesadzone, bo przecież nadal żyję, a w czasie, kiedy był w mojej rodzinie codziennością, umiałam sobie i tak nad wyraz dobrze radzić. Ale chodzi mi o to, że od kiedy moi bliscy zaczęli pić (a doskonale pamiętam ten moment), ja zaczęłam się zmieniać pod wpływem ich nałogu. Wtedy nastąpiło jakby rozszczepienie mojej osobowości, bo zaczęłam żyć w dwóch różnych rzeczywistościach. I te zmiany dotyczyły nie tylko mnie, ale KAŻDEGO członka naszej rodziny, ponieważ pod wpływem alkoholu zmieniali się jednocześnie WSZYSCY. No bo co się dzieje, kiedy jeden z rodziców się upija? On zaczyna wtedy inaczej mówić, zataczać się, staje się wulgarny, nie kontroluje swoich słów. Ale przecież drugi rodzic wtedy TEŻ się zmienia, mimo że jest (niekiedy tylko do czasu) trzeźwy. Bo drugi rodzic nagle całą swoją uwagę zaczyna koncentrować na swoim pijanym partnerze. Może szukać ukrytej wódki, może zacząć się awanturować czy wreszcie sam się upije, żeby uciec od rzeczywistości. Dziecko wtedy plącze się pod nogami, a trzeźwy rodzic nie chce, by patrzyło na pijanego, więc każde mu zająć się sobą i krzyczy na nie, że przeszkadza. Ale może być też zupełnie na odwrót, trzeźwy rodzic użyje dziecka jako „broni”, wcieli je do swojej „drużyny” i wyruszy z nim na wojnę przeciwko pijanemu rodzicowi. Scenariusze mogą być totalnie różne, ale zawsze są skrajne i NIENORMALNE. A dziecko w takich sytuacjach nigdy nie może być neutralne. I wiecie co w tym wszystkim jest najsmutniejsze? Że dziecko traci jednocześnie oboje rodziców. Bardzo trudno jest potem takiej osieroconej psychicznie w dzieciństwie osobie samemu być rodzicem. Wiem coś o tym. A ostatnio przeczytałam kilka postów na nieaktywnym już chyba koncie @dorosle_dziecko. I pomyślałam, że niektórzy z Was mogliby też tam zajrzeć. W sumie ciągle jeszcze nie wiem, co mi z tej wiedzy o DDA czy współuzależnieniu? Sama widzę, że to ciągle we mnie gdzieś siedzi. (cd.poniżej)

Ostatnio odczuwam nie tyle niepokój, co raczej ap

Ostatnio odczuwam nie tyle niepokój, co raczej apatię. Zaczęłam szukać przyczyn i ze zdziwieniem stwierdziłam, że moje źródła, z których kiedyś czerpałam energię, albo są puste, albo woda z ich ujęć przestała mi smakować. 😉 A że ja, podobnie jak inni ludzie, mam tendencję do samooszukiwania się, to skutek jest taki, że latami próbuję zaspokoić pragnienie w takich miejscach, w których wprawdzie dawno temu znajdowałam ulubione smaki, ale to już przeszłość.😉 Doszłam więc do wniosku, że muszę się ratować i o ile nie chcę umrzeć z pragnienia (a nie chcę!), to powinnam napić się w innym miejscu. I jakkolwiek dwuznacznie zabrzmiało to, co napisałam, to wcale nie musi to oznaczać (póki co) rewolucyjnych zmian w moim życiu. Bo zwykle jest tak, że naszą energię czerpiemy z kilku źródeł. Jednym z nich są oczywiście relacje rodzinne. Nie zawsze umiemy, czy możemy je w danym momencie zmienić. Dlatego musimy poszukać, gdzie jeszcze moglibyśmy naładować nasze wewnętrzne akumulatory. Optymalnie, jeśli mamy takich miejsc kilka. Bo wtedy, nawet jak jedno przestanie nam odpowiadać, to mamy inne, które nam wyrównają ten niedobór.😊 Ja niestety byłam nieuważna i nie zauważyłam, że u mnie posucha. Bo, pomijając szeroko rozumiane relacje, nawet moje dotychczasowe hobby przestały mi sprawiać przyjemność.Stały się wręcz obciążeniem, kiedy z poczuciem winy patrzyłam na półprodukty, które miały się pod wpływem moich dłoni zamienić w dzieła sztuki 🤣 i... czułam odrazę. Dopiero ostatnio do mnie dotarło, że najwidoczniej teraz nie jest na nie czas i muszę rozejrzeć się za czymś innym. A że ja nie lubię długo myśleć nad jednym zagadnieniem, to wymyśliłam, że poszukam radości w muzyce i idąc za ciosem wczoraj na Aliexpress kupiłam kalimbę, a potem jeszcze … lirę, bo mi wyskoczyła w podpowiedziach i pomyślałam, że to fajny instrument.😀 Od razu oczami wyobraźni zobaczyłam siebie, jak gram podczas różnych imprez towarzyskich.Na razie nie mam jeszcze liry,zapomniałam nuty, a moje życie towarzyskie jest w agonii. Ale przynajmniej mam jakiś plan, który przywołał cień uśmiechu na mojej twarzy. Do tego ściągnęłam sobie aplikację szpagat w 30 dni, co mnie jeszcze bardziej ubawiło. 😀 A co u Was? 🤗

Dlaczego to jest takie istotne, żebyśmy czuli, że jesteśmy dla innych ważni? Czy po to, żeby zadowolić nasze ego? Otóż nie! Jeśli mamy niskie poczucie własnej wartości, to wtedy niejako automatycznie zakładamy, że JESTEŚMY ZDANI TYLKO NA SIEBIE. A to z kolei sprawia, że przez cały czas musimy być w stanie podwyższonej gotowości, żeby unikać ewentualnych kłopotów i trudności, bo przecież nikt nam nie pomoże w ich rozwiązaniu i sami będziemy musieli sobie z nimi poradzić. Z tego powodu jesteśmy więc wręcz WYCZULENI na potencjalne kryzysy, przez które będziemy musieli przejść w pojedynkę i dlatego musimy z góry je wyeliminować. Obawiamy się, że nawet pozorne drobiazgi mogą wywołać serię negatywnych zdarzeń, z którymi będziemy musieli uporać się bez żadnego wsparcia. To wewnętrzne napięcie może więc sprawić, że będziemy reagować BARDZIEJ IMPULSYWNIE na okoliczności, które wcale NIE WYMAGAJĄ takiego silnego zaangażowania emocjonalnego. Te niepotrzebne wybuchy tylko POGŁĘBIĄ naszą społeczną izolację (bo ludzie zwykle wolą spędzać czas z osobami pogodnymi i opanowanymi) i tym samym jeszcze bardziej utwierdzą nas w tym błędnym przekonaniu, że nie jesteśmy dla nikogo ważni. Dlatego rodzice powinni od samego początku pomagać dzieciom budować w nich pozytywny obraz samych siebie, bo wtedy wejdą w życie jako zwycięzcy, a nie jako przegrani. Dziecko, które z domu wyniesie przekonanie, że jest nic nie warte, będzie musiało włożyć bardzo dużo pracy w to, żeby ten negatywny wizerunek zmienić. Wiele osób nawet nie podejmie takich starań, a innym, pomimo wysiłku, to się i tak nie uda. Jeśli więc ktoś z Was czuje się nieustannie przytłoczony przez życie, to może właśnie dlatego, że nie ma przyjaciół, którzy pomogliby mu przejść przez kryzysy, które zdarzają się każdemu z nas? Co myślicie o takiej tezie? Macie przyjaciół, którzy Was wspierają? Ja na przykład nie mam, nigdy takich nie miałam, bo byłam bardzo skryta. Ale też nie umiem prosić o wsparcie. Nigdy tego nie potrafiłam. Więc raczej nikt mi nie pomoże, skoro nie wie, co mam w głowie. No ale to już zupełnie inny temat...

To było w czasie wojny w Iraku. W tv całymi lata

To było w czasie wojny w Iraku. W tv całymi latami słyszałam o zamachach, terrorystach itd. Dzieci chciały jechać do Galerii na takie „wypasione” lody w pucharach, które były tylko w jednym miejscu we Wrocławiu. 🍧 W tamtym czasie jedyne galerie, jakie mogłam w ostateczności znieść, były parterowe i z parkingiem na zewnątrz. Ta jednak była w centrum i miała parking piętrowy. ☹️ Oczywiście full ludzi! Zaparkowaliśmy na 3 piętrze, a lody były chyba na drugim. Ja, jak zawsze w tamtym czasie, siedziałam, jak na szpilkach i szukałam zagrożeń. Byłam jak radar. Moja uwaga skierowana była na moje ciało, potem na otoczenie. I tak w kółko.😱 Kilka stolików dalej siedziała grupka młodych mężczyzn. Wyglądali na Arabów. Mieli tablet i do niego gadali. Od razu przykuli moją uwagę. A potem jeden wstał i zaczął obracać się z tym tabletem dookoła, najwyraźniej pokazując swojemu rozmówcy wnętrze obiektu. Dla mnie w tym momencie stało się jasne, że to zamachowcy – samobójcy i że zaraz nas wysadzą! 😱 Słuchajcie! Ja do tej pory pamiętam to przerażenie! Teraz się sama śmieję, jak to piszę, ale wtedy zaczęłam poganiać dzieci, żeby szybciej jadły, bo ja chcę wracać do domu, bo się źle czuję! Swoją histerią zepsułam, oczywiście nie po raz pierwszy, atmosferę wyjazdu. ☹️ Jaki z tego morał? 🤔 Ano taki, że im więcej złych informacji wpuszczamy do swojego mózgu, im więcej chorób poznajemy, to jeśli mamy zaburzenia lękowe, to te wszystkie zagrożenia automatycznie dodamy do naszego „katalogu zagrożeń”, który skrupulatnie i pilnie tworzymy w swojej głowie. I one się tam „pięknie” ukorzenią i rozrosną. I w pewnym momencie świat przestanie być bezpieczny. A jedynym miejscem, gdzie będziemy mieć szczątkowe poczucie jakiejkolwiek kontroli, będzie własny nasz dom. Bo tam przynajmniej nas nikt nie wysadzi. Chociaż w nim oczywiście może stać się jakieś inne nieszczęście, bo na przykład silny wiatr może złamać słup oświetleniowy, który spadnie akurat na łóżko naszego dziecka. Wprawdzie o takim zdarzeniu nigdy nie słyszeliśmy, ale przecież wszystko zdarza się kiedyś pierwszy raz. 😉 Na szczęście silne wiatry nie wieją aż tak często, więc pomiędzy wichurami można złapać chwilę oddechu. Uściski! 🤗

Nie uważacie, że to bardzo prawdziwa i wyjątkow

Nie uważacie, że to bardzo prawdziwa i wyjątkowo aktualna przypowieść? Dbajcie o siebie i nie dajcie się żadnym wstrząsom. Ostatnio to naprawdę wyjątkowo trudne, ale jeśli będziemy razem, jeśli uda nam się nie ulegać złym emocjom, to przetrwamy ten dziwny czas i znowu będzie pięknie. I normalnie. 🤗

Jak byłam nastolatką, wycinałam z gazety artyku

Jak byłam nastolatką, wycinałam z gazety artykuły o epidemiach, które nawiedzały ludzkość przed wiekami i wklejałam je do takiego zeszytu, w którym miałam różne, moim zdaniem ciekawe, albo zabawne zapiski. W życiu nie przypuszczałam, że kiedyś taka rzeczywistość powróci. Staram się nie śledzić cały czas informacji w telewizji, ale się nie da, bo rodzina dzwoni i komentuje na bieżąco. Przed chwilą włączyłam więc telewizor i od razu zauważyłam potężny spadek nastroju. Poczułam się momentalnie przytłoczona i uciekłam z pokoju. Zajęłam się czymś innym, a jednak ta groza wskoczyła mi na chwilę na plecy. Od razu ją zwaliłam, ale zostawiła swój paskudny odcisk na mojej duszy. Muszę na nią teraz trochę pochuchać, żeby ją ogrzać. Do tego nadchodzi pełnia, czyli czas, który dla wielu z nas jest mniej łaskawy. U mnie niebo zasnute deszczowymi chmurami, to może chociaż księżyc zostawi nas w spokoju i nie będzie wciskał swojej okrągłej twarzy do naszego domu. Moim zdaniem jest tylko jeden ratunek na smutki: kontakt z innymi ludźmi. Ale taki czysto towarzyski, nie zawodowy. I do tego twarzą w twarz. Takiej bezpośredniej relacji internet czy telefon nigdy nie zastąpi z tego prostego względu, że my potrzebujemy widzieć reakcje społeczne drugiego człowieka, a one są zapisane na naszych twarzach. Potrzebujemy widzieć nasze oczy, drobne zmiany mimiki i gestykulację. Dopiero wtedy przekaz jest pełny. Izolując się w domach odbieramy sobie, albo dajemy sobie odbierać, pewne niezbędne nam dla zachowania zdrowia psychicznego elementy, od których zależy nasze dobre samopoczucie. Myślę też o starszych osobach, którym być może ostatnie miesiące czy lata życia upłyną w narzuconej samotności. Nie wiem, co jest dobre. Ale wiem, że kiedyś to właśnie wspólnota pozwalała przeżyć trudne chwile. A my, pomimo że otoczeni gadżetami, które pozwalają nam się nie nudzić, tej wspólnoty mamy tak niewiele. Jak to zmienić? Czy to jeszcze możliwe?

Wiedzieliście o tym, że skład chemiczny łez je

Wiedzieliście o tym, że skład chemiczny łez jest uzależniony od powodu łzawienia? Łzy, które nam kapią podczas krojenia cebuli są inne od tych, które są wywołane przez silne emocje. W tym drugim przypadku we łzach występują również substancje przeciwbólowe oraz substancje o działaniu antydepresyjnym. I właśnie dlatego często, chociaż nie zawsze, po takim płaczu czujemy się lepiej. To uczucie ulgi, jakie wtedy odczuwamy, wiąże się ze spadkiem poziomu adrenaliny, czyli hormonu stresu. Płacz może mieć więc właściwości terapeutyczne i wtedy obniży nasze ciśnienie krwi, spowoduje spadek napięcia emocjonalnego i dotleni mózg. Jednak to, czy płacz rzeczywiście PRZYNIESIE NAM ULGĘ, zależy w znacznej mierze od tego, W CZYJEJ OBECNOŚCI i Z JAKIEGO POWODU płaczemy. Jeśli jest przy nas ktoś, kto nas wesprze i zrozumie, wtedy odczujemy ulgę. Może się jednak zdarzyć, że łzy jeszcze bardziej pogorszą nam nastrój. Stanie się tak wtedy, kiedy obok znajduje się ktoś, kogo NIE LUBIMY lub kiedy WSTYDZIMY SIĘ swojego płaczu, a także wtedy, kiedy płaczemy w reakcji na CIERPIENIE KOGOŚ BLISKIEGO. Ale płaczemy też z radości. Niektórzy uważają, że płacz z powodu cierpienia jest bardziej „uzasadniony”, czy zrozumiały, jak ten z powodu radości. Nic bardziej mylnego, bo płacz pojawia w momencie gwałtownego przejścia od wzburzenia emocjonalnego do stanu równowagi. A uczucie szczęścia jest przecież równie silną emocją, jak lęk. Zatem płacz w chwilach radości także związany jest z tym, że nasz organizm nie potrafi poradzić sobie z silnymi emocjami i stara się odzyskać równowagę, hamując nadmiar ekscytacji przez łzy. Działa to na tej samej zasadzie, co śmiech w sytuacjach stresowych – nasz organizm potrzebuje po prostu odreagować i wyrównać poziom emocji.😊 Płacz pomaga nam więc odzyskać równowagę wewnętrzną zarówno w chwilach skrajnego bólu i cierpienia, jak i w momentach uniesień i zachwytów, a nasze łzy zawsze odnoszą się do konkretnego zjawiska – pojawiają się na skutek tego, co widzimy lub czujemy, albo są wynikiem naszych myśli czy wspomnień, które naruszają równowagę psychiczną. 😊 Jak więc widzicie, chyba lepiej płakać, niż tłumić, ważne jednak, by robić to we właściwym towarzystwie🤗

Słuchajcie! Drugi post dzisiaj, ale jestem tak po

Słuchajcie! Drugi post dzisiaj, ale jestem tak podekscytowana, że nie umiem poczekać do jutra.😀 Bo w końcu znowu jest! Kto się boi objawów, niech bierze w ciemno! Długo nie była dostępna, ale ją wznowili. 😀 Autorka sama miała ataki paniki, a do tego była lekarzem. Więc opisała, czemu mamy te nieprzyjemne objawy, które bierzemy za zagrożenie. No i najważniejsze, wyjaśniła nam, że nie musimy się ich bać. 😀 Warto wydać 30 zł, żeby się uspokoić. Naprawdę polecam! Dla mnie ta książka była przełomem. Mam nadzieję, że dla Was też będzie. ❤️
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#czytanie #czytam #książka #nerwy #nerwica #choroby #książki #zdrowiepsychiczne #psychika #psychologia #emocje #relacje #poradnik #samopomoc #relaks #nerwicalękowa #nerwicalekowa

Na pewno znacie różne iluzje optyczne. Patrzymy

Na pewno znacie różne iluzje optyczne. Patrzymy na obrazek i widzimy albo królika, albo kaczkę. Albo starą kobietę, albo młodą dziewczynę. (Ciekawa jestem, co Wy widzicie? 🤔) Podobnie jest z kolorami (wrzućcie w Google „złota czy niebieska sukienka”) czy proporcjami.😀 Mózg widzi to, co chce i jak chce. Czasem widzi też rzeczy, których nie ma. Jako dziecko uwielbiałam leżeć na kocu i wypatrywać w chmurach różne postaci. Mój mózg dzielnie mi podsuwał różne skojarzenia. Pomagał mi wymyślać, co w tych obłokach się skrywa. Wiele lat później równie pracowity był podczas ataków paniki. Też niestrudzenie nadawał moim objawom nazwy najróżniejszych chorób, a ja dawałam się wciągnąć w jego gierki, jak dawno temu na kocu. Pierwszym krokiem do uwolnienia się było ZROZUMIENIE, jak działa moje ciało. Dlatego czytałam książki o sercu, mózgu i jelitach. Bo dzięki temu UWIERZYŁAM, że różne skurcze, uciski itp. są NORMALNE, a przede wszystkim NIEGROŹNE! Poza tym dowiedziałam się, co robić, by tych niepokojących mnie objawów, nawet jak nie zagrażających życiu, było mniej. Tutaj mam na myśli m.in. rezygnację z glutaminianu sodu, kawy i mocnej herbaty oraz wprowadzenie ziół. Drugim krokiem było uwierzenie, że moje myśli mogą mnie oszukiwać. Dużo czasu zajęło mi nauczenie się, jak przestać im ufać. Do tej pory czasem udaje im się mnie wyprowadzić w pole, ale z dumą przyznaję, że coraz rzadziej. No i trzeci krok, to praca z ciałem. Dla mnie KLUCZ WSZYSTKICH KLUCZY. Tutaj macie szeroki wybór: techniki relaksacyjne, stymulacja nerwu błędnego (np. oddychanie, śpiew, ekspozycja na zimno) czy ruch fizyczny. Najprostszym i najtańszym sposobem, który do tego zawsze mamy pod ręką, jest oddech. Nie ma skuteczniejszej broni! Nawet, jeśli nie macie czasu na relaksację, nie umiecie medytować, nie lubicie aktywności fizycznej czy zimnych pryszniców, to każdy z Was ODDYCHA! Co Wam szkodzi od czasu do czasu skupić się na tej czynności i wyobrazić sobie, że w brzuchu macie balonik, który z każdym WDECHEM pompujecie? Po prostu to zróbcie. Ćwiczcie pompowanie balonika kilka razy dziennie, aż wejdzie Wam to w nawyk. I czekajcie na pozytywne efekty.Oczywiście nie zapominajcie o kroku nr 1 i 2. Uściski🤗

Taka mnie naszła smutna refleksja, że dobry rzą

Taka mnie naszła smutna refleksja, że dobry rząd powinien być jak sprawny dyrygent, który
potrafi wydobyć z każdego członka swojej orkiestry, czyli każdego obywatela, najdoskonalsze tony. W tej orkiestrze powinni
LICZYĆ SIĘ i grać WSZYSCY, nawet jeśli w danym momencie
nie każdy zagra pierwsze skrzypce. Dobry rząd umiejętnie,
fachowo i sprawiedliwie dyryguje członkami orkiestry swojego narodu, NIKOGO NIE POMIJAJĄC, ponieważ chce, żeby ta muzyka była miła, a przynajmniej znośna, dla uszu KAŻDEGO człowieka. Dobry rząd umie wytworzyć twórczą atmosferę i tak zorganizować zespół, żeby osiągnąć jak najlepsze efekty. Dobry rząd rozumie, że słowo „rządzić”
w dzisiejszych czasach NIE OZNACZA „władać”, ani „królować”,
bo ludzie, którzy idą do urn wyborczych, nie są niczyimi
poddanymi, czy niewolnikami tylko wolnymi ludźmi.

Moja koleżanka opowiadała, że kupiła ostatnio

Moja koleżanka opowiadała, że kupiła ostatnio do swojej praktyki kilka pulsoksymetrów i od kiedy pożycza je swoim covidowym pacjentom do domu, żeby sami monitorowali poziom nasycenia krwi tlenem, stali się oni bardziej spokojni i już się tak nie denerwują. 😊 Ponieważ, jak wiecie, uczucie duszności może mieć podłoże psychiczne, trudno jest czasem choremu odróżnić, czy brak oddechu, który odczuwa, to realny problem związany z zakażeniem covidem, czy raczej problem psychiczny. Już kiedyś Aga @burczymucha_com sugerowała w komentarzu zakup takiego urządzenia, ale ja się zastanawiałam, czy to z kolei nie doprowadzi o takiego ustawicznego samobadania się, jak w przypadku mierzenia ciśnienia. Są bowiem osoby, które sprawdzają sobie ciśnienie kilka razy dziennie, żeby się upewnić, że ono na pewno jest w porządku. No i tu może być tak samo. Ale w sumie po rozmowie z lekarką doszłam do wniosku, że jednak warto sobie taki gadżet kupić, żeby się nie stresować w razie infekcji i mieć pewność, że jesteśmy prawidłowo natlenowani. 😊 Żeby w ogóle ograniczyć duszność nerwicową, trzeba nauczyć się prawidłowo oddychać. Jeśli zaczynacie wpadać w tą spiralę coraz głębszych oddechów, to NAPRAWDĘ spróbujcie zacząć oddychać brzuchem. To niewiarygodne, ale przy oddychaniu przeponowym ten opór, ta bariera, którą czujemy, ZNIKA. Omijamy ją i powietrze może swobodnie płynąć. Oczywiście głowa nadal jest pobudzona i sceptyczna, ale kiedy w końcu do niej dotrze, że cały czas oddychamy i nadal żyjemy, to w końcu odpuści.😀 Mnie już coraz lepiej wychodzi oddychanie przeponowe. W łóżku się pilnuję, żeby tylko tak oddychać. W ciągu dnia jeszcze zapominam, niestety. Ale to kwestia nawyku.😊 Pamiętajcie też, żeby oddychać nie ustami, tylko przez nos, bo on jest taką pierwszą barierą, która zatrzymuje potencjalnie szkodliwe dla nas cząsteczki. To teraz bardzo ważne❗A z takich ciekawostek leczniczych, to wczoraj pierwszy raz usłyszałam o suplemencie MMS. Znacie? 🤔 Ja jakoś się nie palę do próbowania, bo kompletnie się nie znam na chemii, ale podaję dalej. Podobno sens ma to tylko na początku infekcji. Może ktoś mądrzejszy się wypowie? A może ktoś stosował i podzieli się doświadczeniem? Uściski!

W ostatnim czasie byłam trochę leniwa i nie mogłam się zmotywować, by usiąść przy komputerze. Wymyśliłam więc, że zrobię sobie przytulny nastrój, to może to pomoże. 😊 Do kominka do aromaterapii nalałam kilka kropel olejku eterycznego i z ufnością czekałam na efekty. One nadeszły, ale nie takie, jak myślałam. Po kilku minutach dostałam bowiem takiego ataku kaszlu, że musiałam wywietrzyć biuro, wywalić kominek i sama wyjść na świeże powietrze. I wtedy mnie naszła taka refleksja, że nasze myśli w głowie są podobne, jak te olejki eteryczne w pomieszczeniu. Też ich nie widać, a mogą wywołać różne niepożądane efekty w ciele. Taka niesubordynowana myśl może na przykład sprawić, że nasze serce zacznie wariować, żołądek zamieni się w kamień, albo spocą nam się dłonie, a na twarzy pojawią rumieńce. Co możemy wtedy zrobić? 🤔 To samo, co ja z kominkiem. Po pierwsze musiałam sobie uświadomić, że atak kaszlu to efekt działania olejku, a nie na przykład przeziębienie. Analogicznie my musimy sobie uświadomić, że ten niepokojący nas objaw w ciele, to efekt jakiejś negatywnej myśli, a nie nagłej czy niebezpiecznej choroby. Potem musimy się tej myśli pozbyć, tak jak ja kominka. A jak to zrobić? 🤔 Sposobów na neutralizację negatywnych myśli jest naprawdę sporo. Pisałam o nich w kilku postach w 2017/2018 roku. Łatwo je znaleźć, bo nie ma zdjęć, tylko są tytuły na jednolitym, zielonym tle. Pod tymi postami jest też sporo komentarzy, które również mogą Wam dać wiele wskazówek. Więc jeśli ktoś z Was ma problem z negatywnym myśleniem, to zachęcam do lektury. Zapewniam Was, że ta wiedza przyda się nie tylko osobom z zaburzeniami lękowymi, ale naprawdę każdemu bez wyjątku, bo każdy z nas tkwi w jakiś schematach myślowych, tylko czasem sobie z tego nie zdaje w ogóle sprawy. A dzięki umiejętnemu zarządzaniu swoimi myślami możemy w znaczący sposób poprawić własne samopoczucie, co w tych trudnych czasach ma szczególne znaczenie. Dobrego dnia! 🤗
.
.
.
.
.#kwiaty #rośliny #róże #róża #samopoczucie #nastrój #psychika #zdrowie #choroby #refleksje #zaburzenialękowe
#nerwicalękowa
#nerwica

Wielu z nas czuje się w tej chwili tak, jak by st

Wielu z nas czuje się w tej chwili tak, jak by stało na stołku z założoną na szyi pętlą i czekało w napięciu, co stanie się szybciej: czy ktoś nam wykopie stołek spod nóg, czy raczej przyjdzie ktoś i nas uwolni. Problem w tym, że wybawiciela nie widać i nawet nie wiadomo, kto mógłby nim być. Kiedy miałam ataki paniki i bałam się dosłownie wszystkiego, rzeczywistość wokół mnie była „normalna”. W tych rzadkich chwilach, kiedy udawało mi się zapomnieć o lęku, widziałam ludzi, którzy funkcjonowali prawidłowo. Nie bali się spotykać ze znajomymi, pójść do sklepu czy wsiąść do windy. Patrząc na nich widziałam, że świat nie jest taki niebezpieczny, jak mi się wydaje. Zdawałam sobie sprawę, że postrzegam go przez jakieś zniekształcone okulary, które chyba przyrosły mi do nosa i że muszę się ich jakoś pozbyć, a wtedy życie wróci na dawne, bezpieczne tory. Teraz nastały czasy, gdzie nawet ci, co wcześniej funkcjonowali prawidłowo, zaczynają się bać. Zatem osoby z zaburzeniami lękowymi straciły ten bezpieczny punkt odniesienia, bo wokół nas jest coraz więcej niepokoju. Czujemy się, jak na ostatnim kawałku suchego lądu, do którego zbliża się woda. Nie wiemy wprawdzie, kiedy nadejdzie, jak będzie wielka i czy w ogóle do nas dotrze, ale się boimy. Co można zrobić w takiej sytuacji? Ja staram się zachować dystans do mediów. Wiem, że one karmią się naszym lękiem. Wyobraźcie sobie, że lęk jest jak lodowate powietrze. Wy jesteście w ciepłym domu. Ktoś puka do Waszych drzwi. Wy wiecie, że to Królowa Śniegu i że wcale nie musicie otwierać, bo wpuści mróz do Waszego domu. To tylko Wasza decyzja, co zrobicie! Jeśli nie chcecie zamarznąć, to jej nie otwierajcie! Ona sama nie wejdzie. Za każdym razem, jak słuchacie kogoś, kto mówi rzeczy, które Was niepokoją, to tak, jak byście otwierali przed nim drzwi swojego umysłu i pozwolili zadomowić się lękowi! Nie róbcie tego! Słuchajcie muzyki, czytajcie ciekawe książki czy oglądajcie filmy. Ale zanim wybierzecie repertuar, to oczywiście sprawdźcie, czy nie jest o chorobach, śmierci czy katastrofach. Pamiętajcie, lęk powoduje napięcia w ciele, więc potem mamy bóle napięciowe. I nowy powód do niepokoju. Zatem pilnujcie drzwi do Waszych umysłów.

Czytam ostatnio książkę o tym, dlaczego ludzie

Czytam ostatnio książkę o tym, dlaczego ludzie są źli. Autor stawia tezę, że powodem jest brak empatii. Za odczuwanie empatii odpowiada przynajmniej 10 struktur w mózgu, a do tego niebagatelną role odgrywają nasze doświadczenia z wczesnego dzieciństwa. Wyobraźcie sobie, że są ludzie, którzy NIE POTRAFIĄ wczuć się w sytuację, czy emocje innego człowieka. Oni ranią innych bez najmniejszej refleksji, że tym osobom może to sprawić przykrość. Możemy stawać na głowie, by takiego kogoś zmienić, ale to nic nie da, bo on jest niezdolny do zmiany swojego zachowania. Obrazowo powiem tak: jeśli obetniemy ptaku skrzydła, nie możemy wymagać, by latał. Tu jest podobnie. I oczywiście pomijając budowę mózgu, tego mentalnego podcinania skrzydeł dokonują bardzo często rodzice. Czasem z wygody, czasem z niewiedzy, a czasem z miłości. To oczywiście nie jest żadnym usprawiedliwianiem zła, ale przynajmniej dobrym wytłumaczeniem, dlaczego z niektórymi ludźmi nie da się pokojowo współżyć. Wtedy, zamiast szukać winy w sobie, warto pomyśleć, że problem jest po ich stronie. Na zdjęciu macie cytat z tej książki. Bardzo mi się spodobał i chciałam Wam go pokazać. Kto ma małe dzieci, niech pamięta o garncu. A kto ma problemy z sobą, niech się zastanowi, co on dostał od swoich rodziców. Niektórzy z Was pewnie poczują wdzięczność, a inni z kolei smutek czy rozżalenie. Ale wcale nie o to chodzi. Bo nawet jeśli Wasz garniec nie był wypełniony, to nie jest to koniec świata. Musimy się po prostu bardziej starać. Bo przecież także na ugorze dzięki własnej pracy możemy wyhodować wspaniałe plony, a najbardziej żyzne pole może zamienić się nieużytek, o ile nie będziemy się nim zajmować. Wszystko zależy od naszego nastawienia. 🤗 Co myślicie o cytacie?

Niedawno w tv pewien lekarz mówił, że początko

Niedawno w tv pewien lekarz mówił, że początkowo na izby przyjęć w szpitalach jednoimiennych trafiali pacjenci zarówno z dusznościami covidowymi, jak i z powodu chorób układu krążenia czy psychogennymi. Powinni tylko ci pierwsi. Ja natomiast piszę o tych trzecich. Jest więc kilka rodzajów duszności, ale ta ostatnia jest w głowie, a nie w płucach. Dla większości ludzi to, że oddychają, jest tak oczywiste, jak to, że mrugają. Nie zastanawiają się nad tym. No chyba, że mają katar. Ale są tacy, jak ja , którzy, jak im się niechcący zaplącze myśl, że CZUJĄ, że mają za mało powietrza, to próbują je uzupełnić, nabierając go coraz więcej. Skutek jest odwrotny. Pisałam o tym już parę razy. Zwykle każdy człowiek ma na tyle tlenu, żeby się nie udusić, a uczucie jego braku to jest myśl, która jest FAŁSZYWA. Co jednak nie zmienia faktu, że kiedy zaczynamy NADMIERNIE oddychać, zaburzamy równowagę gazową w organizmie i wtedy rzeczywiście mamy problem, bo każdy człowiek, oprócz tlenu potrzebuje też dwutlenku węgla, ale wszystko w odpowiednich proporcjach. Dla większości z nas prawidłowe oddychanie kojarzy się ze swobodnym przepływem powietrza do płuc i z powrotem. Ale przecież z nim coś się dalej dzieje, bo tlen musi trafić do naszych komórek i w naszym interesie jest, żeby ten proces przebiegał bez zakłóceń. Oczywiście w dobie pandemii osoby nadwrażliwe mają dodatkowy powód do stresu, bo nie wiedzą, czy ich duszność jest psychogenna, czy covidowa. Łatwo się wtedy „nakręcić”, zwłaszcza jak na przykład będziemy mieli do tego katar czy kaszel. Jeśli więc zaczniecie się „dusić”, to spróbujcie oddychać brzuchem. Żeby Wam to lepiej wyszło, połóżcie na nim dłoń i patrzcie, czy ona przy WDECHU unosi się do góry. Wtedy zadzieje się magia, o której wczoraj pisałam. Okaże się, że omijacie blokadę, która Wam zatrzymuje powietrze. To Was z jednej strony uspokoi, a z drugiej zapobiegnie negatywnym skutkom, na jakie SAMI się narażacie pogłębionym i często gwałtownym nabieraniem powietrza. My nie jesteśmy wyciągniętą z wody rybą i naprawdę nie musimy walczyć o oddech. Spokojnego dnia! 🤗
.
.
.
.
.#kwiaty #nerwica #psychika #oddech #zaburzenia #stres #zaburzenialękowe #zaburzeniapsychiczne

Follow on Instagram

Najnowsze wpisy

Giełda
Koronawirus
Uzdrowienie wewnętrznego dziecka
Lustra
Wirus z Chin

Zaobserwuj mnie

Przeczytaj koniecznie

Bajki terapeutyczne dla dorosłych

Najnowsze komentarze

Przyjaciel Sokratesa o Trzy sita
Tomasz o Pranie mózgu a nerwica
Ewa o Pranie mózgu a nerwica
tomasz o Pranie mózgu a nerwica
Ewa o DDA a nerwica

my i oni

Chorzy kontra zdrowi

modele matek

Relacja matka-dziecko

UWAGA!

Najnowsze wpisy dodaję na Instagramie

Kontakt

Jeśli masz ochotę do mnie napisać, możesz wysłać mi wiadomość na adres ewa@ilemnietoja.pl.

Opis mojej choroby

Ataki paniki i agorafobia

spis treści

Asertywność (4)
Bajki terapeutyczne (48)
Książki (42)
- Książki do psychoterapii (13)
- Książki pozostałe (29)
Luźne rozważania (73)
Moje doświadczenia z nerwicą (21)
Mózg (17)
- BDNF (6)
Odżywianie (7)
Praktyczne rady (51)
Śmierć (3)
Trochę wiedzy teoretycznej (3)
Umysł (6)

biblioterapia

Zestawienie książek, które pomogą Ci uporać się z różnymi problemami psychicznymi

Napad paniki

Czego się boimy podczas napadu paniki?

koniec ataków paniki

Kiedy się skończą ataki paniki?

Archiwum wpisów

Archiwum wpisów

2020 ilemnietoja ©

Ashe Motyw przez WP Royal.

Na tej stronie używamy plików cookie Google, by móc świadczyć Ci usługi, personalizować reklamy i analizować ruch. Informacje o tym, jak korzystasz z tej strony, są udostępniane Google. Korzystając z niej, zgadzasz się na to.